Pahayag ng Kasunduan ng Pagkakaisa (TUGMA Kalikasan)

PAHAYAG

Ng Kasunduan ng Pagkakaisa

Tugon ng Mamamayan para sa Kalikasan (TUGMA Kalikasan)

Sa kadahilanang umaabot na ang kalagayang pangkalikasan ng Lawa ng Laguna at karatig sa sukdulang yugto ng pagkasira at tuluyan na itong mawalan ng buhay;

Sa kadahilanang ang mga mangingisda sa Lawa at kanilang mga komunidad ang nanganganib at dumadanas na ng pagkalusaw bilang isang produktibong sektor;

Sa kadahilang ang mga mamamayan sa ilalim ng isang malaya at demokratikong lipunan ay napapatnubayan ng prinsipyo at karanasan sa hustisya sosyal at karapatang pantao;

Kung Kaya ay Kami ang mga Lumagda sa Kasunduang ito ay buong lugod at sariling kusang pinagtitibay ang Kasunduan ng Pagkakaisa ng Mamamayan para sa Kalikasan hinggil sa mga sumusunod na usapin:

1) Pagsusulong ng pagbabago sa prinsipyo at sistema ng pamamahala sa Lawa ng Laguna at karatig sa pamamagitan ng pagsusulong sa HB 4845 o ng Laguna Lake Conservation Authority na kasalukuyang nakabinbin sa Mababang Kapulungan ng bansa. Ipapawalang bisa ng batas na ito ang RA 4850 (1966) o ang Laguna Lake Development Authority Act. 

Sa pagbuo ng isang bagong ahensyang mangangasiwa sa buong Laguna Lake Region na may angkop na sistema sa pangangalaga at kakayahang ipatupad ang mga batas at programang nakatutok sa proteksyong pangkalikasan at konserbasyong ng Lawa at pagtatangi at pagmamalasakit sa mga maliliit na mga mangingisda at kanilang komunidad na siyang katuwang sa pangangalaga ng Lawa at karatig nito.

Sapul ng maitatag ang LLDA, mag 50 taon sapul 1966, mula sa masagana at malinis na Lawa ay namamatay na ito sa kasalukuyan. Konserbayon at hindi “development” ang solusyon.

2) Pagpapatupad ng probisyon ng RA 8550 o ng Fisheries Code hinggil sa “Fisherfolk Settlements” o “Fishing Villages” at ipatupad ang isinasaad ng EO 841 na inaatasan ang mga lokal na pamahalaan na repasuhin ang kanilang Comprehensive Land Use Plan (CLUP) upang maipaloob sa socialize housing program ang itatalagang “fisherfolk settlements” ng batas.

Hindi humiling ang mga mangingisda ng hindi hanggang sa isinasaad ng batas at prinsipyo ng hustisya sosya. Ang mga mangingisda ay isa sa mga sektor na ang katuwang sa kanilang kabuhayan ay ang kalikasan – sila na pinakamaliit ang ambag sa pagkamatay ng Lawa at inaasahan sa proteksyon nito ay ngayon ang nalalagay sa panganib na malusaw at mawalan ng kanilang kabuhayan. 

Marapat lamang sa gayon na mabigyan ng karampatang solusyon ang mga suliraning kanilang kinaharap kabilang ang usapin ng kanilang pang-ekonomiya, panlipunan at pangkulturang seguridad.

3) Muling pagsukat sa 12.5 metrong baybayin o shoreline na inaangkin ng LLDA, na siyang gagamiting batayan sa magiging gamit at paggagamitan ng naturang libu-libong ektaryang shoreline ng Laguna Lake.

4) Pagpapalakas sa mga pananaliksik hinggil sa mga pararaan kung paano mapapanumbalik ang Lawa sa kung hindi man sa orihinal nitong estado ay kahit na malapit na dating malusog, malinis at malalim na katangian nito. Ang usaping ekolohiya ay usapin din ng syensya ng buhay.

5) Pagpapalakas sa kapangyarihan ng mga mamamayan at mga mekanismo ng partisipasyon ng mga mamamayan sa pamamahala lalo na sa mga usaping may kinalaman sa pangangalaga ng Lawa, kaligtasan ng mamamayan at pangangasiwa sa kaban at yaman ng bayan. Marapat lamang na ang mga samahan ng mga mamamayan at kanilang mga komunidad ay maging malakas at nakahanda sa anumang pagsubok – pangkalikasan man o panlipunan.

Ang Kasunduang ito ng Pagkakaisa ay Pinagtitibay sa pamamagitan ng mga Lagda ng kinatawan ng mga samahang bayan at mga indibidwal na nagtitipon-tipon sa Araw na ito, Mayo 1, 2013.

xxx

Magkaisa Laban sa Demolisyon - KKD

MAGKAISA na para LABANAN ang DEMOLISYON!

Sa ika-15 ng Mayo ng taong ito, matapos manalo’t maproklama ang mga pulitikong tinulungan nating mailuklok sa pwesto ay magsisimula nang pagtulung-tulungan ng City Hall, mga ahensyang gaya ng DILG, PNP, MMDA, DPWH, NAPC at NHA ang gibaan sa mga tahanan ng mga maralitang nakatira sa waterways (tabing-ilog, ilalim ng tulay, at tabing-estero). Target nila sa unang buhos ng demolisyon ay ang apat na malalaking ilog at apat na estero, ito ay ang mga ilog ng San Juan, Pasig, Tullahan, Manggahan floodway at mga esterong Maricaban, Tripa de Galina, Maypajo at Sunog Apog. Humigit-kumulang 20,000 pamilyang nakakalat sa labing-isang lungsod sa Metro Manila at ang mga bayan ng Cainta at Taytay sa Rizal ang maapektuhan. Ito na ang pinakamalawak na proyektong demolisyon na tatangkain sa ilalim ng gobyernong Aquino na nagmalaking tayo ang “BOSS” nito. 

Noong nabubuhay pa si Sec. Jesse Robredo ng DILG, mahigpit niyang tinutukan ang pagpapaunlad ng mga komunidad ng maralita kung kaya’t walang naganap na demolisyon sa mga danger zone o sa mga lupaing pag-aari ng gobyerno. Sa ilalim ng kanyang pamumuno, binuo nito at ng mga lider-maralita ang tinatawag na “peoples’ proposal” na kung saan ay kabahagi ang buong komunidad sa pagbubuo sa plano ng permanenteng tirahan ng mga maralita. Naging pleksible ang ahensya sa kagustuhan ng mga maralita at kadalasa’y paborable ito sa kanila. 

Sentral sa “peoples’ proposal” ay ang kahilingan ng mga pamilyang apektado na manatili o malapit sa dati nilang tinitirahan para hindi ito malayo sa lugar ng hanapbuhay at paaralan ng mga bata. Ang tawag dito ay ang in-city at on-site development na magkakahugis sa pamamagitan ng pagtatayo ng mga medium-rise buildings o MRBs.

Ang lahat ng mga nasimulang maganda’t produktibong relasyon sa pagitan ng DILG at ng mga komunidad ng maralita ay gumuho at naglahong parang mga bula mula noong mapwesto sa DILG si Secretary Mar Roxas. Bigla na lamang itong nag-anunsyo noong Enero na hanggang sa ika-15 na lang ng Mayo maaring manirahan sa mga waterways ang mga maralita at ito ay kanila nang gigibain. 

Dahil sa biglaang anunsyong ito, halos walang makapaniwala na matutuloy nga ang demolisyon dahil halos kakaunti pa lamang sa mga “peoples’ proposal” ang umuusad habang ang napakalaking mayorya ng mahigit kumulang 20,000 pamilya ay walang kaalam-alam sa proyekto at mga napagkasunduan kay Sec. Robredo.

Sa loob na lamang nang natitirang dalawang buwan, iilan lamang sa atin ang mabibiyayaan ng naka-stand by na relokasyon na malapit sa ating kasalukuyang tinitirhan. Ang halos 90% sa atin ay itatambak ng gobyerno sa relocation sites nito sa mga bundok ng Tanay o Baras sa Rizal, habang ang iba naman ay dadalhin sa ‘mga bundok ng San Jose del Monte o Bocaue sa Bulacan at ang iba nama’y sa Trece Martires sa Cavite. 

Kung saan man lupalop tayo itapon ng gobyerno ay hindi naman nagkakalayo ang ating mga magiging kalagayan. Sa napakahabang panahon, milyon-milyon na sa ating mga kababayan ang sinalaula bago sa atin. Sapagkat dinala sila sa mga lugar na imbes na ilayo sa kapahamakan ay lalo pang naging impyerno ang mga buhay ng mga ito. Nariyan ang karanasan sa Montalban na rumaragasang putik ang tumama sa kanilang mga bahay, ang karanasan ng mga taga-Calauan, Laguna na wala silang tubig, kuryente, aspaltadong kalsado, poso negro, tinipid at minadali ang pagkakagawa ng kanilang mga bahay. Habang ang mga nalipat sa San Jose del Monte ay walang makuhang hanapbuhay dahil hindi naman maunlad ang lugar na pinagdalhan sa kanila. 

Dahil sa malawakang panlalansi at pagpapaasa ng gobyernong nagpapanggap na makamasa, hindi malayong isipin na ang totoong plano ng gobyerno ay hindi ang “peoples’ proposal” na kung saan tayo ang masusunod kundi ang off-site na pabahay ng NHA sa iba’t ibang danger zone, malayo sa ating pinagkukunan ng kabuhayan, malayo sa mga paaralan ng ating mga anak, malayo sa pampublikong serbisyo gaya ng mga klinik at ospital at iba pang batayang pangangailangan natin gaya ng kuryente, tubig at signal ng cellphone.

Ang tiyak din tayo ay kung mawawalan tayo ng kabuhayan, silang mga bwitreng korap sa mga ahensyang nabanggit naman ang kikita sa pamamagitan ng mga kontrata nila sa iba’t ibang developer ng low cost housing. 

Kahit kailan hindi natin hinangad ang gulo sa mga buhay natin mas lalo pa’t madadamay ang ating mga anak. Pero sa ginagawang panlalansi at pambubusabos ng gobyerno sa atin, dinamay na nila ang lahat ng malapit sa atin, hindi na nila tayo binigyan ng kahit na sapat na panahon man lang para paghandaan ang kanilang proyekto. 

Kailangan na nating magsama-sama para palakasin ang ating tinig para mayanig sila sa laki ng ating bilang, kailangan nating magkaisa at maging organisado kundi magpapatuloy lamang ang panlalansi sa atin. Wala nang mas pinaka-epektibong armas ang maralita sa panahon na ito kundi ang kanyang boto. Nararapat lang na ipagkait natin ang ating suporta sa mga kumakandidato mula Senador hanggang Konsehal na may madugong rekord ng pagpapalayas sa mga maralita, habang susuportahan naman natin ang mga nakakatulong sa usapin ng katiyakan sa paninirahan.

Kailangan natin lumaban para sa katiyakan sa paninirahan, para sa ligtas, disente at abot-kayang relokasyon, para sa serbisyong panlipunan, para sa ating pamilya. Kailangan natin silang singilin at usigin para hindi na nila ito tangkain sa iba pang pamilya’t komunidad. Walang magtatanggol sa ating sariling tahanan kundi tayo mismo.

WALANG DEMOLISYON HANGGA’T HINDI NAAAYON SA PEOPLES’ PROPOSAL!

ON-SITE, IN-CITY RELOCATION, IPAGLABAN!

Koalisyon Kontra Demolisyon (KKD)

KPML-NCRR, AGOM, Manila Urban Poor Alliance, 

SM-ZOTO, Alyansa ng Maralita-QC, Partido Lakas ng Masa (PLM)

SANLAKAS Party-list

Pahayag ng UPAC (Union Presidents Against Contractualization)

PAHAYAG NG PANININDIGAN 

LABAN SA KONTRAKTUWALISASYON

Kaming mga Pangulo ng Unyon, mga opisyales at mga lider-manggagawa buhat sa iba’t-ibang linya ng industriya dito sa pambansang punong lungsod na natitipon sa makasaysayang araw na ito, ay buong pagkakaisang nagpapahayag ng mga sumusunod;  

Na, kinikilala namin na isang malaking problemang kinakaharap ng mga manggagawa ang patuloy na paglaganap ng kontraktuwal na pag-eempleyo sa bansa; 

Na, ang kontraktuwalisasyon ang sa kasalukuyan ay pinakamasahol na anyo ng pagsasamantala sa mga manggagawa sa kabila ng yaman at kaunlarang ating nalikha at nai-ambag sa bansa;

Na, naniniwala kaming sa sama-samang lakas ng mga manggagawang organisado sa mga unyon mas epektibong maipahahayag ang pagtutol sa patuloy na pananalasa ng kontraktuwalisasyon sa kabuhayan at karapatan ng mga manggagawang Pilipino; 

Na, umaasa kaming mga nakalagda na sa pamamagitan ng inisyatibang ito na abutin ang pinakamalaking bilang ng mga unyon sa pamamagitan ng mga Pangulo nito ay maibabalik ang kumpyansa ng mga manggagawa na ipaglaban ang mga karapatang ipinagkait ng kasalukuyang sistema ng pag-eempleyo sa bansa;  

Na, nakahanda kaming pansamantalang isantabi ang anumang apilyasyon sa anumang sentro, pederasyon at/o anumang pormasyong aming kina-aaniban upang tiyakin na maisusulong hanggang tagumpay ang laban ng mga manggagawa kontra sa salot ng iba’t-ibang porma ng kontraktuwalisasyon; 

Na, nakahanda kami na pahigpitin pa ang aming pagkakaisa bilang mga Pangulo ng Unyon at mga indibidwal na lider upang pangunahan ang pakikipaglaban para sa proteksyon sa kabuhayan at karapatan ng masang kasapian. 

Na, patuloy kaming magsisikap upang gawing matatag ang aming mga unyon upang makatugon sa mga kakaharaping pagkilos laban sa kontraktuwalisasyon ngayon at sa darating pang mga panahon;  

Na, simboliko kaming lumagda sa pahayag na ito bilang patunay ng aming patuloy na pagyakap sa interes ng manggagawang aming kinakatawan sa partikular at ng buong uring manggagawa sa pangkalahatan.  

UNION PRESIDENTS AGAINST CONTRACTUALIZATION (UPAC) 

February 19, 2013 

Quezon City

Position Paper - Koalisyon Kontra Demolisyon (KKD)

Position Paper Hinggil sa Napabalitaang Demolisyon ng mga Komunidad sa Tabing-Ilog, Estero at mga Naninirahan sa Ilalim ng mga Tulay

KOALISYON KONTRA DEMOLISYON (KKD)

Nababahala kaming mga maralita kaya nais naming sa maagang yugto pa lang ngayong Pebrero ay malaman na namin ang buong plano ng pamahalaan dahil tiyak na malaki ang epekto ng proyekto nilang ito sa kabuhayan at kinabukasan naming mga maralita. 

Kailangang ihayag at ilabas ng pamahalaan ang lahat ng dokumento at plano nila na tatama sa aming mga maralita. Maaaring sabihin ng DILG, sa Hunyo na lang ito pag-usapan at matagal pa naman. Ngunit ngayon pa lang, hindi na kami mapagkatulog dahil sa banta. Kaya dapat sa maagang yugto pa lang ngayong Pebrero ay malaman na namin ang buong plano upang amin itong mapaghandaan, masiguro ang aming partisipasyon sa buong proyekto nang hindi matatapakan ang aming karapatang-pantao.

Kaming mga maralita ng lungsod na nakatira sa ilalim ng tulay, estero't tabing ilog ang sinisisi ng pamahalaan sa mga nagdaang bagyong Ondoy, Pedring, Habagat, at iba pang kalamidad. Ngunit hindi masabi ng pamahalaan na ang dahilan nito'y ang pagbabago ng klima, o climate change. Tila ang dahilang ito'y kanilang iniiwasan. Mas kuntento na silang isisi ng isisi sa maralita ang bawat kalamidad na nagdaraan at tumatama sa bansa. Nakakita ng dahilan ang pamahalaan. Kaming mga maralita ang laging dahilan ng pagbaha, hindi ang nagtatayugang gusali ng mga mayayaman, hindi ang reclamation projects, tulad ng itinayong Mall of Asia. 

Kaming mga maralita raw ang nakababara sa mga daanan ng tubig, malinaw na halimbawa nito ay ang ekspansyon ng SM sa Marikina na nagpakitid sa Marikina river. Hindi kami papayag na kami ang sisisihin dahil sa mga naganap na pagbaha sa Kamaynilaan

Sa mga nakaraang demolisyon, kaming maralita'y laging agrabyado. Matapos magiba ang aming mga tahanan, itatapon kaming parang mga daga sa iba't ibang relocation site na malayo sa aming pinagkukunan ng ikabubuhay. 

Nakakasira daw kami sa paningin ng mga kapitalista't mayayaman. Kami raw ay mga hampaslupang walang karapatan sa lungsod. Tao kami. May karapatan. At ito'y aming ipaglalaban.

Kaya sa plano ng pamahalaan, ano ang garantiya naming mga maralitang nakatira sa tabing-ilog, ilalim ng tulay at estero na ang karapatan namin ay igagalang, na hindi kami basta tatanggalan na lang ng aming mga tahanan? Barung-barong man ang anyo ng aming tinitirhan sa ngayon, iyon ang aming tahanan. Sa barung-barong na iyon nakatira at nabubuhay ang aming mga pamilya. 

Ayaw naming basta na lamang kami ide-demolis. Dahil handa kaming lumaban, at ipaglaban ang aming mga karapatan!

Kaya ang nais namin, huwag itago ng pamahalaan ang totoong plano, ang totoong proyekto. Tratuhin nila kaming tao at hindi mga dagang basta na lamang itataboy sa malayo. Ang kanilang bantang pagpapalayas sa 105,000 pamilya ay nakakatakot, dahil apektadong tiyak ang kinabukasan ng aming pamilya, lalo na ang aming mga anak.

Nais naming ilantad ng pamahalaan sa taumbayan ang totoong proyekto, dahil baka tulad sa mga nakaraan, walang kasiguruhan ang mga maralita, na basta na lamang itinatapon sa mga relocation sites na kabaligtaran ang mga inaasahan, pagkat walang kuryente, walang tubig, malayo sa aming trabaho, gutom ang inaabot ng mga pamilya, banta sa kalusugan, malayo sa serbisyong panlipunan at madalas mas malala pa kaysa sa aming pinagmulang komunidad.

Ngayong Pebrero na ito dapat pag-usapan. Huwag sa Hunyo kung saan mabibigla kami sa agarang demolisyon.

Ang Aming Mga Kahilingan:

1. Walang demolisyon hangga't walang abot-kaya, maayos, matibay, at ligtas na relokasyon, na pagkakasunduan ng pamahalaan at ng mga maralita.

2. Sumunod sa prosesong itinakda ng batas ayon sa kundisyong isinasaad ng Section 28 ng UDHA, marapat lang na maabisuhan at magkaroon ng negosasyon mula sa mga apektadong pamilya at hindi agarang magsasagawa ng demolisyon.

3. Tiyakin na hindi tutungo ang sa death zone ang mga komunidad na ide-demolish sa danger zone gaya naging kapalaran ng mga nasa Kasiglahan Village sa Montalban.

4. Tiyakin na kumpleto at may sapat na supply ng tubig at kuryente ang malapit sa mga panlipunang serbisyo ng gobyerno gaya ng paaralan, health center, ospital atbp.

5. Kinakailangang in-city ang relokasyon sa mga pamilyang ide-demolis para maiwasan na maperwisyo ang pag-aaral ng aming mga anak at ang aming kabuhayan.

6. Tiyakin ang maitatayo muna ang mga paglilipatang mga bahay bago simulan ang gibaan.

Pebrero 11, 2013