KPP Press Release - on Balikatan Housing

PRESS RELEASE
November 24, 2010

PNOY GUARANTEES PROTECTION TO FOREIGN INVESTORS AS
THOUSANDS OF FILIPINOS STAND TO LOSE THEIR HOMES TO FOREIGN INVESTORS

Thousands of Filipinos are facing eviction from their homes by the BALIKATAN HOUSING, even as thousands more are threatened with eviction in the coming months with the lapse of government set cut-off deadline for settlement of arrears in mortgage payments low-cost housing and relocation/resettlement programs.

In a press conference called by KOALISYON PABAHAY NG PILIPINAS (KPP), homeowners affected by evictions brought to the public’s attention not only their plight but the fate of thousands of homeowners who entered government’s housing programs be it low-cost/ socialized housing program or its relocation/resettlement programs.

The Implementing Rules and Regulations of a law passed in 2008—RA 9507, covering low-cost housing and even relocation and resettlement programs, pertaining to condonation and restructuring of loans and mortgages, set a cut-off deadline of September 26, 2010 for the settlement of all arrears. Homeowners have since received “final foreclosure” notices and notices of “extra judicial resolutions” to auction off their houses.

According to Charito Anunciacion, president of KPP, “the impact of such a policy and deadline will be massive with the implementation of this law. About 70% to 80% of homeowners in low-cost housing programs are in default. But it is even higher in resettlement areas of government, about 80% to 90% are in default.”

Anunciacion added that the homes of the evicted families will suffer the same fate as those houses that fell into programs such as that of BALIKATAN HOUSING, after government repossessed and auctioned them off to foreign investors. Homeowners of Balikatan Housing are among those immediately facing eviction as they, even now, face down sheriffs throwing them out of their homes.

In 2004, Deutsche Bank won the bid to buy the 55,000 UHLP accounts from National Home Mortgage Finance Corporation at Php 13.4 Billion. As part of the agreement of the sale Deutsche Bank was given 51% of the share whereas the partner, National Home Mortgage Finance Corporation was given 49 % share. A joint venture with Asian Development Bank and World Bank, known as Balikatan Housing, to manage the accounts was forged in compliance with the requirement of the law on special purpose asset vehicle. Balikatan Housing designated Bahay Financial Services (BFS) as its collecting agency.

Bahay Financial Services (BFS), since its assignation, imposed unreasonable terms to the low cost homeowners. Case in fact are 5,000 KPP coalition members under the BFS account in San Jose del Monte, Bulacan, Camarin in Caloocan and Kapayapaanville, Canlubang in Laguna. Anunciacion said, “Everyday these homeowners live in mortal dread of losing their homes with no visible hope for remedy or alternate shelter.”

Anunciacion argues, “Government’s low-cost housing programs are supposed to have been created for low-income earners. But BFS with its prohibitive terms of payment have not only made it impossible for them to meet regular amortization payments, much less pay off the entire loan. Because of these terms and rates we have documented many cases where homeowners have amortized as much as three times the original price of their housing loans but continue to amortize because the total value of their mortgages had compounded several times over. Similar cases are reported happening in other areas. Today thousands face imminent eviction because of a law that mirrors similar terms of payments for settling arrears and loan payments.”

KPP will actively take action along with thousands of threatened homeowners nationwide to defend and assert their rights to their homes and prevent further forcible evictions.

Anunciacion said, “PNoy is very quick to guarantee protection of foreign investors, but what about guarantees for the protection of our right to housing, or doesn’t being a Filipino citizen mean anything to this new government?”

3-Taong Moratoryum sa Demolisyon, Hiling ng Maralita ng San Roque

PRESS STATEMENT
July 26, 2010

3-Taong Moratoryum sa Demolisyon, Hiling ng Maralita
MGA MARALITA NG SAN ROQUE,
NAGMARTSA PATUNGONG TIMES ST.

Nagsagawa ng piket-martsa ang nasa dalawangdaang (200) maralita, isangdaan dito ay mga bata mula edad 7 pataas, mula sa Agham Road sa Sitio San Roque, Brgy. Pag-asa, Quezon City. Nagmartsa sila mula sa Agham Road patungo sa bahay ni Pangulong Noynoy Aquino sa Times St.

Ang kanilang isyu: ipatigil ang bantang demolisyon sa kanilang lugar bunsod ng proyektong CBD o Central Business District, kung saan tatamaan nito ang 10,000 hanggang 12,000 pamilyang nakatira sa North Triangle at East Triangle, at mula Veterans Hospital hanggang Esat Avenue Medical Center.

Ang nasabing pagkilos ay pinangunahan ng FRONT (Friends of North Triangle) na binubuo ng San Roque Community Council (SRCC), N3T, at United Muslim Association (UMA). Dalawang linggo ang nakararaan ng magbigay sila ng liham kay Pangulong Aquino na humihiling na itigil ang demolisyon at petisyon para sa tatlong taong moratoryum laban sa demolisyon sa buong Sitio San Roque.

Ayon kay Edwin Nacpil, tagapagsalita ng grupo, "Nararapat lamang na pakinggan ni P-Noy ang aming kahilingan dahil sabi nga niya sa kanyang inaugural address, “Kayo ang boss ko, kaya’t hindi maaaring hindi ako makinig sa mga utos ninyo.” Umaasa ang maralita na ang munting kahilingan nila ay agarang magkaroon ng katuparan.

Para sa karagdagang impormasyon, mangyaring kontakin si Lydia Lim sa 0918-7393524 o sa 09082030713

Polyeto para sa Unang SONA ni P-Noy

PAGBABAGO
PARA SA MASA

Sa Hulyo 26, haharap sa bayan si Benigno Aquino III, sa kanyang unang state-of-the-nation address. Sasabihin niya rito ang direksyon ng kanyang administrasyon at mga plano para ipatupad ito.

Sa araw na ito natin malalaman ang totoong ibig sabihin ng kanyang mga ipinangako noong kampanya: kung walang corrupt, walang mahirap; pagbabago sa tuwid na landas; kayo ang aking lakas; at kayo ang boss ko nitong nakaraang inagurasyon niya.

Sa araw na ito natin malalaman kung ang mga salitang ito ay simpleng gimik lang sa eleksyon;

O nangangahulugan ng totoong pagbabago para sa masang Pilipino:

— para itaas ang sweldo na makabubuhay ng pamilya;
— para sa sapat na retirement benefits ng retiradong manggagawa;
— para sa desente at abot-kayang pabahay upang wala ng iskwater sa sariling bayan;
— para sa ligtas at makataong kalagayan sa pagtatrabaho
— para sa seguridad sa trabaho at wala ng kontraktwal;
— para ayudahan ang mga manggagawa na makapag-organisa, makipagtawaran sa mga employer at matamasa nang lubos ang karapatan sa sama-samang pagkilos.
— para alisin ang assumption of jurisdiction o AJ sa mga hidwaan ng manggagawa at kapitalista.
— para bigyan ng boses at representasyon ang mga manggagawa at mamamayan sa lokal na pamahalaan at sa iba pang ahensya ng gubyerno na gumagawa ng desisyon.
— para sa tunay na repormang agraryo;
— para gumawa ng sapat at desenteng trabaho;
— para ilaan ang natitirang pondo ng bansa sa serbisyo publiko—edukasyon, kalusugan at pabahay at pagpapaunlad ng agrikultura at industriya—sa halip na ibayad sa utang.
— para paunlarin ang produksyon ng pagkain upang bumaba ang presyo nito at magkaroon ng seguridad sa pagkain.
— para ang industriya ng tubig at kuryente ay maibalik bilang serbisyo ng gubyerno hindi negosyo na pinagkakakitaan ng mga kapitalistang lokal at dayuhan;

Ilan lamang yan sa mga pagbabagong matagal na nating hinahangad. Pagbabagong di natin nakamit sa administrasyon ng lumipas na mga pangulo. Si Noynoy ba ay kaiba sa nakaraang mga pangulo? Na mas pinaboran ang mga dayuhang negosyo kaysa sa manggagawang Pilipino. Na ang sinunod ay utos ng gubyerno ng Amerika kaysa boses ng masa.

Mga kamanggagawa at kababayan. Sa oras na mag-ulat sa bayan si Noynoy sa Batasang Pambansa, iharap natin sa kanya ang ating tunay na kalagayan. Hamunin natin siya sa gusto nating pagbabago. Magdala tayo ng kanya-kanyang plakard. Isulat ang gusto mong pagbabago. Ito na ang tamang pagkakataon upang makita natin kung totoo nga ang kanyang binigkas na “Kayo ang boss ko,” at hindi isang pang-uuto!

Paapawin natin ang bulwagan ng batasan hanggang sa bakuran ng Kongreso at mga kalsadang nakapaligid dito. Tanda ito na seryoso tayo sa pagbabago. Tanda ito na sawang-sawa na tayo sa mga pangulo na pawang napako ang mga pangako. Tanda ito na ilalaban natin ang ating mga kahilingan hanggang sa makamit ang pagbabago para sa masang Pilipino.

SANLAKAS  PLM  BMP  KPML  SM-ZOTO  KPP  PMT  SANLAKAS YOUTH  SDK  TEATRO PABRIKA  MMVA  AMA  KALAYAAN!  SUPER  MELF  MAKABAYAN-PILIPINAS

Eight political prisoners released

http://www.thepoc.net/breaking-news/breaking-stories/8505-eight-political-prisoners-released.html

Eight political prisoners released
Thursday, 08 July 2010 07:06 PM Merck Maguddayao

The eight political prisoners who were supposed to be released last month are free men today, the Task Force Detainees of the Philippines (TFDP) reported.

The so-called “Freedom 8,” whose release orders were signed by former president Gloria Macapagal-Arroyo last June 25, are Orlando Bundalian Jr., Rogelio Galero, Rupert Lopez, Pedro Madera, Anacleto Mercader, Pedro Pascual, Mariano Reyes, and Rodolfo Tubera.

According to the TFDP, the eight are former activists in the early 1990s who were convicted of various criminal charges in connection with their alleged participation with various underground revolutionary groups and were detained for at least 15 years. Bundalian, one of the “Freedom 8,” was initially sentenced with the death penalty but was not executed due to the scrapping of the death penalty law in 2006.

According to Bundalian, who spoke for the "Freedom 8", their release was "conditional" and that they are required to report to the Bureau of Pardons and Parole every month as a condition for their release.

"Now that we are free, we will campaign for the release of other political prisoners. We urge the present administration of President Noynoy [Aquino] to release all political prisoners unconditionally," Bundalian said in a press conference held at the TFDP office.

Bundalian added that they are happy for their release but they are also sad at the same time because other political prisoners are still in jail.

The “Freedom 8” are the first batch of political prisoners to be released within the term of President Benigno Aquino III. According to TFDP, there are still 263 political prisoners detained in the Philippines.

Aquino's mother former President Corazon Aquino ordered the release of all political prisoners during her administration, which came after Martial Law. The younger Aquino, however, has not ordered the release of current political prisoners.

Meanwhile, Justice Secretary Leila De Lima said that she will “review” the case of 43 health workers who were detained by the military last March in Morong, Rizal. The 43 are accused of being members of the New People's Army.

Workers Reform Agenda

WORKERS REFORM AGENDA

Paunang Salita

Isang bayani ng uring manggagawa ang nagsulat ng sumusunod:

GUBYERNO NG MANGGAGAWA

Gubyerno ng uring manggagawa. Ito ang ating pangarap. At ito’y hindi isang imposibleng pangarap.

Kung nais natin ng hustisya at progreso para sa masa, kailangang hawakan ng manggagawa ang kapangyarihang isagawa ito. At ang kapangyarihang ito sa ibabaw ng lipunan ay walang iba kundi ang estado at ang mga instrumentalidad nito.

Dapat lang na ang uring manggagawa ang mangibabaw sa pamahalaan. Una, tayo ang mayorya sa lipunan. Ikalawa, tayo ang bumubuhay sa lipunan. Ikatlo, ang kapakanan ng ating uri ang kumakatawan sa simulain ng progreso at hustisyang panlipunan.

Madaling tanggapin ang mga batayang ito kung bakit ang manggagawa ang dapat na mangibabaw sa lipunan at pamahalaan. Ang agam-agam ay mas nanggagaling sa pananaw na tayo ay walang kapasidad na paandarin ang pamahalaan.

May kakayahan raw ang manggagawa na paandarin ang mga makina ng pagawaan pero hindi ang makinarya ng pamahalaan. Ang dapat daw na humahawak nito ay ang mga edukadong uri, ang mga edukadong tao, at ang uring manggagawa ay hindi edukado.

Hindi natin matatanggap ang ganitong panghahamak sa uring manggagawa. May dignidad ang magpatulo ng pawis sa pagpapaandar ng makina. Pero para sabihing hanggang dito na lang ang kakayahan ng manggagawa ay insulto sa ating uri.

Iisa ang ibig sabihin nito: Tayong mga manggagawa ang magpapawis para buhayin ang lipunan pero ang pagpapaandar sa ating buhay at kapalaran ay wala sa ating kamay, kontrolado ng mga humahawak ng kapangyarihan sa pamahalaan.

Ang gubyerno ang nagpapasya sa direksyon ng buhay ng mamayan sa kinabukasan ng ating bansa. Narito ang eksaktong kahulugan ng ating pangarap na gubyerno ng manggagawa- ang kontrol sa ating buhay ay dapat nasa kamay ng uring manggagawa, ang ating kinabukasan ay dapat idikta ng ating kapakanan.

Ang interes ng uring manggagawa ang dapat maghari sa pamahalaan- ito ang ibig sabihin ng gubyerno ng manggagawa. Makatarungan lang na ang interes ng uring manggagawa ang dapat mangibabaw sapagkat tayo ang mayorya sa lipunan, tayo ang pinakaimportanteng uri sa lipunan, tayo ang kumakatawan sa interes ng progreso at hustisyang panlipunan.

Ang talino ay hindi monopolyo ng mararangyang uri.

Pero ang katotohanan, malaking aspeto ng pagpapaandar na pamahalaan ay nasa balikat ng manggagawa. Ang burokrasya ay pinaaandar ng karaniwang swelduhang mga empleyado ng gubyerno na kabilang sa mga manggagawa ng lipunan.

Ang kabilang aspeto, ang mapagpasyang aspeto—ang paggawa ng mga patakaran at batas—ang kontrolado ng matataas na opisyal ng gubyerno na ang totoong kwalipikasyon ay ang kanilang katapatan sa bulok na sistema.

Una sa lahat, dapat malaman na ngayon pa lang ay pinaaandar na ng mga manggagawa ang buong burokrasya ng pamahalaan. Umaandar ang makinarya ng pamahalaan sa pamamagitan ng mga empleyado ng gubyerno na kabilang sa uring manggagawa.

Pero ang desisyon ng pamahalaan ay wala sa kamay ng ordinaryong mga empleyado ng gubyerno. Itoy nasa kamay ng matataas na opisyal ng pamahalaan...

Isa ito sa pinakahuling isinulat ni Ka Popoy Lagman. Bago niya mabalikan ang pagtatapos ng akdang ito ay pinaslang na siya ng mga mamamatay-taong inupahan ng mga kaaway ng manggagawa. Ang Workers Reform Agenda ay maituturing na karugtong ng di natapos na sulatin ni Ka Popoy.

Ang Workers Reform Agenda bilang bahagi ng komprehensibong plataporma de gobyerno ng uring manggagawa ay patunay na magagawang balangkasin ng uring manggagawa ang “direksyon ng pamahalaan.”

Hindi eksklusibong kakayahan ng mga elitista o mga edukado ang itakda ang mga patakaran at batas. Katunayan ang buktot at baluktot na “direksyon ng pamahalaan” na kanilang ipinatutupad ang ugat ng kabulukan sa gobyerno at pagdarahop ng mamamayan.

Ang Workers Reform Agenda ay hindi simpleng ebidensya na kakayanin ng uring manggagawa na hawakan ang estado poder. Ang alternatibong plataporma de gubyernong ito mismo ang solusyon sa kagyat na mga problema ng manggagawa at mamamayang Pilipino.

Napapanahong ilathala ang Workers Reform Agenda at ipabatid ito sa buong madla laluna’t naghahanap ang taumbayan ng isang platapormang tutugon sa inaasam nilang pagbabago. Kaliwa’t kanan ang mga plataporma de gubyernong naglalabasan at nagkukumpitensyahan para sa puso’t isipan ng mamamayan.

Natatangi ang Workers Reform Agenda sapagkat ang nilalaman nitong mga reporma para sa sambayanang Pilipino ay ibinalangkas sa punto-de-bista ng uring manggagawa. Binalangkas ito nang ikinukunsidera hindi lamang ang kagyat na interes kundi ang ultimong adhikain ng uring manggagawa para sa pagpawi ng pagsasamantala sa lipunan.

Ang Pagbabagong Aming Ipaglalaban

Totohanan at makabuluhang mga pagbabago! Ito ang hamon naming mga mangagagawa sa lahat ng pwersang kumikilos para patalsikin si Gloria Arroyo at ibagsak ang pekeng pangulo ng bansa.

Kabilang kami sa mayorya ng mamamayan – walo sa bawat sampu, ayon sa survey – na nagnanais maalis si Gloria Arroyo sa kanyang trono sa Malakanyang. Pero ang hangad namin ay hindi lang pagpapalit ng pangulo kundi malawakang mga reporma sa gobyerno at lipunan.

Naniniwala kaming walang pagbabagong maaasahan ang uring manggagawa sa kasalukuyang rehimen. May kawastuhan ang sinasabi ng elitistang oposisyon na si Gloria Arroyo mismo ang problema dahil siya ay mandaraya at kurakot. Pero lagpas sa krimen ng pandaraya at pangungurakot ang dahilan kung bakit hindi sinusuportahan ng manggagawa ang rehimeng Arroyo.

Kaming mga manggagawa ay hindi nagdadalawang-isip na tutulan ang gobyerno ni Gloria Arroyo. Isinasakdal namin siya sa mas masahol na kasalanan – ang tumitinding kahirapan at pang-aapi sa mga manggagawa at mamamayang Pilipino.

Ang mortal na kasalanan ni Gloria sa taumbayan, laluna sa manggagawa at maralita, ay ang pagtalima niya sa pang-ekonomikong doktrina ng Globalisasyon. Isinakripisyo niya sa altar ng pandaigdigang kompetisyon hindi lang ang lokal na industriya at agrikultura kundi pati ang kabuhayan at karapatan ng mga manggagawa.

Sapat nang ebidensya ang resulta ng Globalisasyon para isakdal ang rehimeng Arroyo. Matapos ratipikahin ng Senado ang General Agreement on Tarffs and Trade (GATT) noong 1994 – na inisponsor mismo ni Gloria Arroyo noong siya’y senador pa lang, ibayong nalugmok sa krisis ang kabuhayan at karapatan ng manggagawang Pilipino.

Ang resulta ng doktrina ni Gloria Arroyo? Sumisirit pataas ang presyo ng mga bilihin at singil sa kuryente’t tubig! Nagsasara ang mga pabrika! Kulang ang trabaho! Bumabagsak ang sweldo! Nilalabag ang mga karapatan ng manggagawa! Binubuwag ang mga unyon! Lumiliit ang badyet para sa edukasyon, kalusugan, pabahay, at iba pang panlipunang serbisyo!

Sinlaki ng mundo ang mga problemang bunga ng Globalisasyon. Pero sa kabila nito, nakabibingi ang katahimikan ng mga pulitikong anti-Arroyo ukol dito. Napakaingay nila sa paghingi ng pagbibitiw ni GMA. Pero ni isang salita ay hindi sila makapagbitiw sa dinedelubyong buhay naming mga manggagawa.

Hinahamon namin ang oposisyon na ihapag ang kanilang mga solusyon sa mga pang-araw-araw na problema ng mga manggagawa. Ano ang kanilang solusyon sa kakulangan ng regular na trabaho? Sa mababang sweldo? Sa contractualization? Sa downsizing? Sa union busting? Sa mga paglabag sa labor standards? Sa kawalan ng panlipunang serbisyo sa taumbayan?

Handa na kaming mga manggagawa na magmartsang kasabay ng iba pang pwersang nais magpatalsik kay GMA. Laluna sa mga nananawagan ng “transitional revolutionary government”, “caretaker council”at “demokratikong konseho”, hindi ng constitutional succession. Sapagkat isang rekisito ng malawak na pagbabago ng gobyerno at lipunan ang maipagkait ang pagkapangulo kina Noli, Drilon at de Venecia matapos maibagsak si GMA. Natuto na kami sa mapait na aral ng Edsa Dos.

Ngunit habang nakikipagkaisa kami sa malawak na kilusang anti-Arroyo, dapat naming panatilihin ang aming interes bilang uri. Dahil ang interes ng uring manggagawa sa ngayon ay hindi lamang ang pagpapatalsik kay GMA kundi ang pagbubuo ng isang gobyernong tutugon sa mga problemang kinahaharap namin sa aming araw-araw na pamumuhay.

Kaya’t sa loob at labas ng gobyernong papalit kay Gloria Arroyo, patuloy naming igigiit ang mga repormang tutugon sa mga suliranin ng manggagawa’t maralita. Habang ang mga repormang ito ang batayan ng aming paninindigan laban kay Arroyo, alam namin na hindi ito maisasabatas sa pamamagitan lang ng pagpapabagsak kay GMA.

Ang mga kahilingang ito ay magiging tuloy-tuloy na krusada kahit pa maibagsak na si GMA. Ang papalit na gobyerno ay hindi magkukusa na magsagawa ng mga reporma, laluna kapag ang dominanteng pwersa sa loob ay mga elitista ring tulad ng napatalsik na pangulo. Sa ganitong kalagayan, obligadong isulong naming mga manggagawa ang mga repormang ito “mula sa labas” ng bagong gobyerno.

Hindi kami umaasa na susuportahan ng “buong-buo” ng mga elitistang pwersang anti-Arroyo ang listahan ng mga repormang isusulong ng uring manggagawa. Subalit naniniwala kami na sinumang nagmamalasakit at kumikilala sa dignidad ng mga lumilikha ng yaman ng lipunan ay makikinig sa katwiran ng sumusunod na mga kahilingan.

1. Kalayaan sa pag-oorganisa ng Manggagawa at Karapatang Mag-Unyon, Makipagtawaran at Magwelga

Sa panahong ito ng Globalisasyon, ang Konstitusyonal na karapatang mag-unyon ay dapat kilalanin bilang state policy. Sapagkat ang proteksyon sa paggawa ay dapat gawing prayoridad ng gubyerno sa kalagayang hindi maikakaila ang delubyong dulot ng Globalisasyon sa sektor ng paggawa.

Maliwanag sa kasaysayan ng lahat ng bansa na ang proteksyon sa paggawa at pagsulong ng labor standards ay dahil sa malakas na unyonismo. Unibersal na karanasan na kapag walang unyon ang mga manggagawa napakadali silang lapastanganin ng kapital.

Kasabay ng pagkilala sa karapatang mag-unyon, dapat ding patibayin ang kakambal nitong mga karapatan – ang pakikipagtawaran at paglulunsad ng sama-samang pagkilos, kasama ang pagwewelga.

Isabatas ang Magna Carta of Unionism, na magbibigay ng ganap na kalayaan at karapatan ng lahat ng manggagawa at empleyado sa pribado at publikong mga sektor na organisahin ang kanilang mga sarili sa mga unyon at pampulitikong organisasyon. Babaklasin ng naturang batas ang mga restriksyon sa pag-uunyon. Isasabatas din nito ang kriminalisasyon ng mga paglabag sa mga batas at istandard sa paggawa.

Kakambal ng karapatan sa pag-uunyon ang karapatan sa collective bargaining. Walang manggagawang tatangging makipagnegosasyon sa kapitalista para mapataas ang sweldo, mapalaki at maparami ang mga benepisyo at masiguro ang mga karapatan. Ito ang dahilan kung bakit sila sumasapi sa unyon – upang katawanin sila sa negosasyon sa kanilang employer. Kung ang karapatang bumoto ay ginawa ng estado na obligasyon ng mamamayan, dapat ay obligasyon din ang pagtatayo ng unyon at pagkakaroon ng CBA.

Lalamnin din ng Magna Carta of Unionism ang ganap na kalayaan at karapatang magwelga ng lahat ng manggagawa at empleyado sa pribado at publikong mga sektor hindi lang sa mga isyung pang-ekonomya kundi hanggang sa mga isyung pampulitika at pasaklawin ito hanggang sa paglulunsad ng general strikes at sympathy strikes. Baklasin ang mga restriksyon sa batas na sumusupil o bumabalewala sa karapatang ito gaya ng assumption of jurisdiction, free egress-ingress, atbp. Palakasin at istriktong ipatupad ang mga batas laban sa paggamit ng mga iskirol, pulis at maton sa panahon ng welga.

Sa naturang batas, gagawing mandatory ang pagtatayo ng pambansang mga unyon para sa piling mga linya ng industriya laluna sa mga sektor ng agrikultura, serbisyo, konstruksyon, transportasyon, atbp., na mahirap itayo o hindi epektibo ang lokal na unyon. Ang pagtatayo ng industriyal na mga unyon ang dapat na direksyon ng pagkakaorganisa ng kilusang unyon sa bansa.

Tanggalin ang “no union” na option sa certification election (CE) sapagkat ginagamit lang ito ng kapitalista para biguin ang pag-uunyon sa isang kompanya. Malaya ang sinumang manggagawa na di sumapi sa unyon pero di dapat sagasaan nito ang karapatan din ng ibang manggagawa na magkaroon ng unyon. Dapat lubusang paluwagin ang mga regulasyon hinggil sa pagtatayo ng unyon hindi gaya sa kasalukuyan na ito’y napakasalimuot at napakahaba ang proseso. Nabibigyan ng oportunidad ang management na agad na wasakin ang inoorganisang unyon dahil napakaraming rekisito bago ito makaabot sa certification election.

2. Ibasura ang Cheap Labor Policy at Ipatupad ang Konstitusyunal na probisyon sa Living Wage

Ang kasalukuyang antas ng pasahod ay malayong malayo sa cost of living, sa kinakailangan para mabuhay ng disente’t marangal ang pamilyang manggagawa. Sa datos ng gobyerno, ito ay nasa P20,430 kada buwan o P681 kada araw. Dulot ito ng cheap labor policy na ibinababa ang sweldo para akitin ang dayuhang pamumuhunan. Ang polisiyang ito ang sinunod ng Wage Rationalization Act o RA 6727 na ginamit ang “employers capacity to pay” sa pagtatakda ng sweldo.

Hindi kompetisyon o batas ng merkado ang dapat na magtakda ng minimum na halaga ng paggawa kundi ang cost of living. Ito ay alinsunod sa Konstitusyonal na karapatan sa living wage (Art. XIII Sec. 3 at Art. XV Sec. 3) o sa sweldo para sa disenteng pamumuhay ng manggagawa.

Katulad din ito sa pagtatakda ng mga negosyante sa presyo ng kanilang mga kalakal. Kung saan, ang minimum na presyo ay katumbas ng cost of production o mga gastusin para likhain ito. Sa lakas-paggawa, mapapanatili lang ng manggagawa ang kanyang produktibong pagtatrabaho kung ang sweldo niya ay sapat para bigyan siya at ang kanyang pamilya ng makataong pamumuhay.

Dapat itaas ang minimum wage sa antas ng living wage sa pamamagitan ng kombinasyon ng direct wage increase, tax breaks, subsidy sa social security contributions at price discounts sa basic goods and services na binibili ng mga manggagawa.

3. Trabaho at Seguridad sa Empleyo ng Lahat ng Manggagawa

“Full employment” ang kautusan ng Konstitusyon sa gobyerno. Ibig sabihin, obligasyon ng estado na bigyan ng sapat na hanapbuhay ang bawat Pilipino sa loob ng ating bansa. Hindi ito dapat na maging ahente para gawing alila ang mga Pilipino sa ibang bansa.

Taliwas sa Konstitusyon ang nangyayari sa kasalukuyan. Ang unemployed ay 11.3% ng kabuuang labor force, bukod pa sa 16.1% na underemployed (may pinagkakakitaan subalit nais pa ng dagdag na trabaho). Ibig sabihin, isa sa bawat apat na Pilipino ang walang sapat na hanapbuhay. Karamihan sa ating skilled workers (tulad ng mga nars at doktor) ay nangibang bayan na dahil sa kasalatan ng oportunidad na umunlad sa Plipinas.

Sa kabila nito, sobra-sobra ang trabaho ng mga nasa mga pabrika. Kalakaran sa mga pagawaan ay pag-oovertime at pumapayag ang mga manggagawa dahil kapos ang kinikitang sweldo. Ang resulta, ipinagkakait ng mga kapitalista ang paggawang ito na maaring gawin ng mga walang trabaho.

Hindi rin ligtas ang mga nagtatrabaho sa banta ng unemployment. Talamak ang mga iskema ng kontraktwalisasyon, pleksibilisasyon ng paggawa at oras ng paggawa, na nauso dahil sa Globalisasyon para mapamura ang lakas paggawa, mapalaki ang tubo at maikutan ang unyonismo.

May sapat na yamang likas at yamang tao ang Pilipinas para bigyan ng sapat na trabaho at masaganang buhay ang bawat Pilipino. Ang problema – bukod pa sa kabulukan ng pamahalaan at kasibaan ng mga kapitalista – ay ang delubyo ng Globalisasyon. Ang prinsipal na solusyon ay isang panibagong modelo ng nagsasariling pambansang pag-unlad na nilalayon ang paglakas ng lokal na industriya at agrikultura na magiging bukal ng disenteng hanapbuhay para sa mamamayang Pilipino, at mga batas at patakaran ng gobyerno na sadyang tinatarget hindi lamang ang job generation kundi job security.

4. Isabatas ang Proteksyon ng Paggawa Laban sa Globalisasyon

Ang Globalisasyon ay nangangahulugan ng pagbabaklas sa lahat ng proteksyon ng ekonomya ng bansa para sa malayang pagpasok at paglabas ng dayuhang kalakal at kapital. Dahil dito, ang ipinangako nitong “malayang kalakalan” ay nagdulot ng “malayang kompetisyon” sa lokal na industriya at agrikultura.

Sa pag-igting ng pandaigdigang kompetisyon, iisa ang gastusin sa produksyon na pinag-iinitang tipirin ng nga kapitalista. Walang iba kundi ang sahod, ang presyo ng lakas-paggawa. Sa panahon ng Globalisasyon, nauso ang iba’t ibang iskema para baratin ang mga manggagawa. Kabilang dito ang contractualization at downsizing.

Solusyon sa contractualization. May lehitimo at di lehitimong dahilan sa paggamit ng contractual labor. Kung seasonal o pana-panahon lang ang pangangailangan para sa contractual labor, ito ay lehitimong rason para hindi umupa ng regular na manggagawa. Pero kung ang totoong rason ay para makatipid sa pasahod/benepisyo at makaiwas sa regularisasyon, ito ay di lehitimong rason, labag sa batas at pandaraya sa paggawa. Ang iligal na paggamit ng contractual labor ang dahilan ng contractualization, at hindi ito napipigil sapagkat hindi ang tunay na rason sa likod ng ganitong contractualization ang inaatake ng mga batas hinggil rito.

Upang ganap na maiwasan at mapigilan ang di lehitimong paggamit ng contractual labor at maobliga ang mga kompanya na iregularisa ang ginagamit nilang mga contractual o casual, ipag-utos ng batas na sa pangkalahatan ay mas mataas ng 50% ang pasahod sa contractual labor kaysa regular labor. Sa ganitong paraan, mawawala ang rason o bentahe sa pananamantala sa contractual labor. Kung lehitimo naman ang rason sa paggamit ng contractuals, tama lang na bayaran ng mas malaki ang contractual dahil wala silang kasiguruhan sa trabaho kapag natapos ang kontrata at minimal ang mga benepisyo kumpara sa regular.

Isabatas ang isang Anti-Contractualization Law na may probisyong kailangang may pagsang-ayon ang nakatayong unyon, o ang kinatawan ng manggagawa kung walang unyon, sa paggamit ng contractuals pati ang pagpasok sa subcontracting at outsourcing.

Solusyon sa downsizing, Sa buong daigdig, nagkakaisa ang mga kilusang unyon sa iba’t ibang bansa na mali na ang magiging biktima ng progreso ay ang uring manggagawa, na ang isasakripisyo sa modernisasyon ng produksyon ay ang uring manggagawa. Kung tumataas ang produktibidad ng indibidwal na manggagawa dahil sa aplikasyon ng makabagong mga makina at teknolohiya, ibig sabihin, ang trabaho dati ng dalawa ay magagawa na ng isang manggagawa, mali na ang magiging hakbang ng kompanya ay downsizing, ang patalsikin sa trabaho ang sinasabing “redundant” na emleyado. Kung ganito ang magiging kalakaran, ibig sabihin, imbes na makinabang sa progreso ang manggagawa ay siya ang sinasagasaan at pineperwisyo.

Hindi dapat downsizing ang ibunga ng pagsulong ng industriya kundi pagpapaiksi ng araw ng paggawa (shortening of the working-day} nang walang kabawasan sa sahod at benepisyo. Ito ang tamang hakbang sapagkat maling-mali na pagkawala ng trabaho at paghihikahos ng pamilya ng empleyadong tatamaan ng downsizing ang ibinubunga ng modernisasyon ng produksyon. Kung tumataas ang produktibidad bunga ng aplikasyon ng makinarya, ang dapat na bunga nito ay hindi kawalan ng trabaho kundi pag-alwan ng trabaho at kabuhayan ng manggagawa gaya ng pag-iksi ng kanyang oras ng pagtatrabaho at paghaba ng kanyang panahon para sa pamilya.

Kung babalikan ang kasaysayan ng unyonismo sa buong mundo, nagawang paiksiin ng kilusang manggagawa ang araw ng paggawa mula sa 14, 12, 10 hanggang sa naging 8 oras sa isang araw. Hindi ito naging sagka sa pagsulong ng kapitalistang ekonomya. At sa panahong ito ng modernong industriya, ang pag-unlad ng mga kasangkapan sa produksyon ay mas matibay na dahilan para paiksiin pa ang araw ng paggawa upang pagaanin ang trabaho at isulong ang kabuhayan ng manggagawa.

5. Isulong ang mga Istandard at Benepisyo ng Manggagawa

a. 50% Overtime Rates. Hindi tayo sang-ayon na pinupwersa ng kapitalista o ng kababaan ng basic pay ang manggagawa na mag-overtime. Ang epekto nito ay sinasagad sa trabaho ang may trabaho pinagkakaitan ng trabaho ang walang hanapbuhay. Gayunman, dapat doblehin ang premium sa overtime mula 25% sa 50% ng basic pay sapagkat, una, ang sobrang oras na binibili ng kapitalista ay inaagaw na niya sa pamilya ng manggagawa, at ikalawa, ito’y trabahong ipinagkakait sa mga walang trabahong manggagawa. Dapat ding doblehin ang holiday pay, premium pay at night differential pay.

b. One Month Separation Pay. Doblehin ang separation pay na itinatakda ng batas at gawing katumbas ng isang buwang sahod. Baguhin din ang batas na ginagawa lang ikatlo sa prayoridad ang manggagawa sa babayaran kapag nagsara ang isang kompanya. Dapat unang makasingil ang manggagawa bago ang gubyerno at mga bangko. Ang pagpapalaki sa separation pay ay maaring magsilbing disentibo sa pagbabawas ng empleyado o pagsasara ng kompanya para muling magbukas sa ibang lugar (run-away shop).

c. 14th Month Pay. Isabatas ang 14th month pay na nakalaan sa Disyembre at ibigay ang dating 13th month pay sa Hunyo kasabay ng pagbubukas ng school year at bayaran ng matrikula. Kung ang mahihingi ng modernong sistema sa produksyon ay mataas na antas na edukasyon ng bagong henerasyon ng mga manggagawa, dapat lang na madagdagan ang kinikita ng manggagawa para matustusan ang pag-aaral sa kolehiyo ng kanilang mga anak.

d. 3 Months Paid Maternity Leave. Ipatupad sa bansa ang rekomendasyon ng ILO na tatlong buwan na maternity leave with pay. Ipagkaloob rin ang parental leave. Mahalaga ang maternity leave at parental leave sa pag-aalaga sa bata at katatagan ng pamilya ng manggagawa. Itaas ang itinakda ng batas sa paid sick leave at vacation leave.

e. Monthly Pension. Palakihin ang pension mula sa SSS at GSIS para sa retiradong mga manggagawa. Ang karagdagang ito ay dapat sagutin ng buong hanay ng uring kapitalista at ng gubyerno, at hindi dapat kaltasin sa mga manggagawa.

f. Tax Breaks. Lahat ng manggagawa sa pribado at publikong mga sektor na ang take home pay ay hindi umaabot sa daily cost of living ay hindi dapat kaltasan ng withholding tax.

g. Housing Benefits. Isabatas ang pagtatayo ng workers’ villages na isang ispesyal na housing program ng gubyerno (national at LGU) katulong ang buong uring kapitalista na ang ginagamit ay mga lupa ng gubyerno na di kalayuan sa mga lugar ng trabaho ng mga manggagawa.

6. Proteksyon sa Masang Maralita at Informal Sector

Ang problema ng kakulangan ng disenteng tirahan at sapat na hanapbuhay, ang walang tigil na pagtaas ng presyo ng bilihin at arawang gastos sa kabuhayan, ang kapabayaan ng gubyerno sa serbisyong panlipunan, edukasyon at kalusugan, ang pagkakait ng benepisyo sa progreso at dignidad ng paggawa, ang pagsupil sa pampulitikang karapaatan at representasyon ay komon na mga isyu ng lahat ng maralita, sa lunsod man o sa kanayunan.Patunay ito ng kabiguan at kabulukan ng umiiral na sistema, at ebidensya ng kawalan ng tunay na demokrasya para sa masa.

Ang masang maralita - ibig sabihin, ang hukbo ng walang trabaho at nasa imformal sector tulad ng vendors, jeepney, tricycle at taxi drivers, at mahirap na magbubukid - ay bahagi ng uring manggagawa sapagkat pareho ang katayuan sa buhay sa puntong walang pag-aaring yaman at biktima ng kapitalistang sistema. Katunayan, mas malala pa ang pagdarahop at kaapihan ng mga maralita dahil walang proteksyong tinatamasa gaya ng mga nasa formal sector. Tanging ang ganap na pagbabago sa lipunan ang lulutas sa kahirapan at kaapihan ng maralita.Ganunpaman, sa pamamagitan ng kagyat na reporma, mapapaalwan ang kadusta-dusta naming kalagayan.

Para sa Maralita ng Lungsod

a. Absolutong pagbabawal at iligalisasyon sa marahas na demolisyon at pwersahang ebiksyon sa maralitang naninirahan sa mga lupaing pag-aari ng gubyerno o malalaking korporasyon o negosyante, at sa maliliit na manininda sa kalsada. Lutasin ang mga sigalot sa kaparaanan ng negosasyon nang walang banta ng dahas, panlalansi o panunuhol.

b. Walang relokasyong dapat maganap kung hindi garantisadong mas maigi ang magiging kalagayan ng masa kaysa sa kanilang pinanggalingang komunidad. Ang pagtatakda ng ganitong istandard ang magtitiyak na madadaan sa negosasyon ang mga sigalot at maiiwasan ang pwersahang ebiksyon. Dapat lamang na magbigay ng alternative vending sites na katanggap-tanggap sa maliliit na manininda. Maglaan ang gobyerno ng concessionary loans para sa maliliit na manininda.

c. Sa malalaking proyekto ng gubyerno at pribadong sektor na apektado ang maralitang lungsod, isabatas ang pagpasok ng social cost sa project cost at dapat ang masang maralita mismo ang magtakda ng mga istandard sa pagkukwenta ng social cost.

d. Iprayoridad at garantiyahan ang saligang panlipunang mga serbisyo sa mga komunidad ng maralita.

e. Ibasura ang UDHA dahil ang balangkas nito ay hindi komprehensibong solusyon sa problema ng maralitang lungsod kundi mas nilulutas kung paano mapalayas ang masang maralita sa mga lupang gustong bawiin ng gubyerno o kamkamin ng pribado. Dapat magkaroon ng batas para sa komprehensibong solusyon sa problema ng maralitang lungsod.

Para sa mga drayber

a. Pagbasura sa oil deregulation bilang unang hakbang sa pagkontrol sa presyo ng langis at pagpapababa sa mga gastusin ng jeepney, tricycle at taxi drivers at operators. Magbalangkas ng epektibong sistema ng subsidyo sa mga produktong petrolyo na ginagamit sa pampublikong transportasyon.

b. Bawasan ang labis na ligal na bayarin ng jeepney, tricycle at taxi drivers at operators, at sugpuin ang talamak na pangongotong ng mga pulis at sindikato.

c. Rationalization ng over-regulation sa public transort sector na bunga ng patong-patong na burukrasya at sala-salabat na patakaran ng LTO, MMDA at LGU sa public transport sector. Ilagay sa superbisyon ng isang ahensya at magbalangkas ng mga regulasyon nang may konsultasyon sa mga samahan ng jeepney, tricycle at taxi drivers at operators.

d. Itayo ang isang mass transport system nang kinukunsidera ang katiyakan sa kabuhayan ng jeepney, tricycle at taxi drivers at operators. Ang pag-phase-out ng mga lumang jeepney, tricycle at taxi ay dapat mayroong konsultasyon sa apektadong drivers at operators.

Para sa Mahihirap na Magbubukid

a. Baklasin ang monopolyo sa lupa ng mga asendero at ilagay ang lupa sa kontrol ng magbubukid na nagbubungkal nito. Pawiin ang upa sa lupa sa anyo man ng ani, paggawa o pera. Abolisyon ng anumang porma ng usura na pasanin ng magbubukid at totohanin ang concessionary loans mula sa Landbank batay sa programang ACEF at AFMA.

b. Lansagin ang mga kartel sa mga produktong agrikultural at buhusan ng suportang pinansyal at teknikal ang mga mahihirap na magbubukid tungo sa modernisasyon at industriyalisasyon ng kanayunan.

c. Engganyuhin ang pagbubuo ng cooperative farms sa halip na individual farms o corporate plantations.

d. Ipatupad ang labor standards at ilagay sa proteksyon ng labor code ang mga manggagawang agrikultural sa malalaking plantasyon at mahirap na magbubukid na nagbebenta ng lakas-paggawa sa mayayamang magsasaka at panginoong maylupa.

7. Proteksyon sa Overseas Filipino Workers

Ang tunay na katangian ng globalisasyon ay nalalantad ng katotohanang habang ipinipilit ang malayang paggalaw ng kapital kasabay namang pinipigil ang malayang migrasyon ng paggawa. Ang mayayamang bansang promotor ng globalisasyon ang pursigidong naglalagay ng restriksyon sa pagpasok ng migranteng manggagawa sa kani-kanilang bansa. Kinikilala natin na isang demokratikong karapatan ng manggagawa ang kalayaang mangibang-bayan sa layuning maghanap ng trabaho, kumita ng mas malaki at bumuti ang buhay.

Ganunpaman, ang puno’t dulo ng malawakang migrasyon ng manggagawang Pilipino ay dahil hindi sila mabigyan ng sapat at disenteng trabaho sa ilalim ng bulok na sistema at atrasadong kapitalismo. Mahirap masukat pero tiyak na malaki ang social costs na likha ng paglikas ng lagpas walong milyong Pilipino. Negatibo ang epekto sa pagpapaunlad ng Pilipinas ng tinatawag na brain drain at pagkawala ng milyun-milyong skilled at professional workers.

Ang ultimong solusyon sa pag-ampat ng malawakang migrasyon ng manggagawang Pilipino ay ang nagsasariling pag-unlad ng bansa sa batayan ng pambansang industriyalisasyon at modernisasyon ng agrikultura upang magkaroon ng sapat at disenteng hanapbuhay para sa lahat. Sa kagyat ang determinadong pagtatanggol at pagsusulong ng mga karapatan at kapakanan ng migranteng Pilipino laban sa pang-aabuso at pananamantala sa kanila ay dapat na maging haligi ng patakaran ng gobyerno

a. Wakasan ang deregulasyon ng labor export industry. Hindi maaring ineengganyo ng gobyerno ang paglikas ng mga manggagawa bilang paraan ng paglikha ng trabaho pero iniwan sa kamay ng pribadong recruitment at placement agencies ang mismong pagpapadala ng mga manggagawa. Palakasin sa halip na pahinain ang poder at regulasyon ng POEA sa pagpapadala ng mga migranteng manggagawa. Pabigatin ang parusa sa iligal na mga recruiter.

b. Amyendahan ang Migrants Workers and Overseas Workers Act para tanggalin ang mga probisyon na nagbibigay-laya sa deregulasyon ng labor export industry. Bigyan ng ngipin ang batas na ito para sa dagdag na proteksyon sa migranteng mga manggagawa, partikular mga kababaihan at marino.

c. Repormahin at reorganisahin ang OWWA upang mapagsilbihan ang kapakanan ng migranteng mga manggagawa. Ibasura ang OWWA Omnibus Policies. Isulong ang mga programa at serbisyo para sa pangangailangan ng migranteng mga manggagawa at kanilang pamilya, tulad ng social security, health at housing. Pangalagaan ang OWWA Fund sa pamamagitan ng mga mekanismo ng audit at transparency. Totohanang representasyon ng migranteng mga manggagawa at kanilang pamilya sa OWWA Board.

d. Amyendahan ang Overseas Absentee Voting Law upang maging mas epektibo. Kasama sa dapat baguhin ay ang sistema para sa postal o personal na pagrehistro at pagboto, continuing registration ng overseas Filipinos at angkop na mekanismo para sa pagrehistro at pagboto ng mga marino.

e. Maging prinsipal na oryentasyon at gawain ng mga embahada at konsulado ng Pilipinas sa ibang bansa ang proteksyon sa migranteng mga manggagawa. Magbalangkas ng labor agreements sa mga bansang tumatanggap ng migranteng mga manggagawa upang tiyak ang proteksyon ng labor standards at social legislation. Ilaban sa internasyunal ng mga kasunduan ang ibayong proteksyon para sa migranteng mga manggagawa at abolisyon ng mga restriksyon sa malayang paggalaw ng paggawa.

8. Repormang Pang-ekonomya

Dapat nang lagutin ang napakahaba’t walang patid na kasaysayan ng dayuhang dominasyon sa Pilipinas na siyang namumukod na dahilan ng atrasadong pag-unlad ng ating ekonomya. Sandaang taon na tayong nasa ilalim ng imperyalistang dominasyon ng US at ang kasalukuyang kalagayan ng ating ekonomya ang nagpapatunay na pagsasamantala at panghuhuthot ang interes nito sa ating bayan at hindi pakikipagkaibigan. Dapat nang tigilan ang baluktot na katwirang wala tayong alternatibo kundi manatiling nakasandig sa US at lalo tayong mapasasama kapag hindi sumunod sa mga kagustuhan nito.

Ang isang bansang nasa imperyalistang dominasyon ay nakalubog sa isang kumunoy at wala nang sasahol pa sa ganitong sitwasyon. Kahit sa globalisadong mundo ay maaring magsarili ang Pilipinas sa pang-ekonomyang landas ng pag-unlad basta may kapasyahan ang gubyerno at nagkakaisa ang sambayanan. Pampulitikang kapasyahang nagsasariling paunlarin ang bansa ang kinakailangang hakbang sa pang-ekonomyang progresong ang pinakasimulain ay progreso at hustisyang panlipunan.

Itigil ang pagsandig ng Pilipinas sa dayuhang puhunan at dayuhang pautang dahil mas malaki ang nagiging kapalit nito kaysa pakinabang na pang-ekonomyang pag-unlad. Tama lang na papasukin ang mga dayuhang imbestor ngunit sa ating kondisyon. Ang pagbabayad sa mga dayuhang pautang ay dapat batay sa ating kapasidad at prayoridad. May sapat na kayamanan at puhunang nakaimbak ang Pilipinas para paandarin ang ekonomya ng bansa nang hindi nagpapaalipin sa dayuhang puhunan at pautang.

Distrungkahin ang “export-oriented, import dependent” na linya ng palsipikadong pag-unlad at halinhan ng patakaran ng industriyalisasyon ng ekonomya at modernisasyon ng agrikultura na prinsipal na nakasandig sa pagsulong ng panloob na pamilihan at sariling mga kalakal.

Isabansa ang mga susing korporasyon sa mga istratehikong industriya tulad ng langis, kuryente, tubig, atbp. Palakasin sa halip na pahinain ang pampublikong sektor ng ekonomya sa kondisyong ang nakatayo ay isang matalino, progresibo at makamasang gubyerno.

Ibig sabihin, tinututulan natin ang panukala ngayon na i-takeover ng gobyerno sa panahon daw ng krisis ang krusyal na mga industriya sapagkat sa ilalim ng bulok na rehimeng Arroyo ang mga kompanyang ito ay huthutan at gagatasan lamang ng mga kawatan sa gobyerno

9. Repormang Elektoral, Pulitikal at Sosyal

Ang kabulukan ng sistemang pang-ekonomya sa bansa, kung saan ang iilang nagmamay-ari ang nagpapasasa sa yamang likha ng nakararami ay ginagawang mas malubha’t mas masahol ng kabulukan ng kabuuang gubyernong kontrolado rin ng mga naghaharing uring ito.

Ang “Hello Garci” tape ay patunay ng talamak na katiwalian sa buong burukrasya ng estado mula lokal hanggang pambansang antas, at sa bawat sangay at ahensya ng pamahalaan, mula ehekutibo hanggang lehistura at pati ang mga hukuman. Ang buong makinarya ng militar at pulisya ay inuuod na sa kabulukan at lantarang ginagamit para sa interes pampulitika ng elitistang paksyong may hawak sa poder.

Natural na modus operandi ang korapsyon at katiwalian sa kasalukuyang gobyerno dahil kasali ang mamamayan sa operasyon at pagdedesisyon nito. Ang partisipasyon ng taumbayan sa pulitika ay tuwing eleksyon lamang, minsan sa tatlo o anim na taon, kung saan pinipili nila kung sino sa mga elitista ang susunod na mang-aapi sa mamamayan.

Kabilang sa pangunahing mga repormang pampulitikang aming ipinaglalaban ay ang reporma sa sistemang elektoral, sistema ng partidong pampulitika at sistema ng parlamentaryong demokrasya. Ang pinakamainam na larangan ng pakikipaglaban para sa mga repormang ito ay sa loob at labas ng isang People’s Assembly na dapat ipatawag ng pansamantalang gobyernong mabubuo matapos mapatalsik si Arroyo at madiskaril ang paghalili nina Noli, Drilon at De Venecia bilang “constitutional successors”. Ang People’s Assembly ay dapat na maging pagtitipon ng mga kinatawan ng taumbayan – ibig sabihin, manggagawa, maralita, magsasaka, middle class, atbp – upang balangkasin ang bagong konstitusyon para sa malawak na pampulitika at panlipunang pagbabago.

Ang pinakapundamental na repormang pampulitikang dapat ipaglaban ay ang paggigiit ng pampulitikang soberanya at kasarinlan ng Pilipinas mula sa dominasyon at interbensyon ng mga dayuhang bansa at pwersa. Dapat salaminin ng mga batas at kautusan ng gobyerno ang kapasyahan ng sambayanan, hindi ng mga dayuhan. Tayo ay dapat na makipag-ugnayan sa ibang bansa sa diwa ng totoong pandaigdigang kapatiran at kooperasyon. Sa diwa nito, dapat itigil ang pagsuporta ng gobyerno sa “gera laban sa terorismo” na pinangungunahan ng Estados Unidos na sa katunayan ay gera ng agresyon laban sa mamamayan ng daigdig.

Sa madaling salita, ang repormang elektoral at pampulitika na ating sinusulong ay magreresulta ng demokratisasyon ng lahat ng antas ng gobyerno, ng pagtitiyak sa partisipasyon ng mamamayan sa loob nito.

Dapat magkaroon ng representasyon ang mga manggagawa sa lahat ng ahensya at institusyon ng pamahalaan mula antas lokal hanggang nasyunal. Sa ngayon, may itinatalagang “kinatawan” diumano sa ilang piling ahensyang, tulad ng SSS, subalit palakasan at pagpapakatuta sa umiiral na rehimen ang batayan ng paghirang na ito. Kaya naman hindi nagiging tagapagtanggol ng kapakanan at karapatan ang mga inutil na “kinatawang” ito.

Ang hinihiling namin ay totoong mga representante ng manggagawa hindi sa ilan kundi sa lahat ng ahensya upang magsilbing bantay ng mamamayan sa mga nakatalaga sa opisinang ito. Ang kilusang manggagawa ang dapat na maghirang sa mga kinatawang ito para walang utang na loob sa umiiral na rehimen at sa anumang oras maaari silang tanggalin kung hindi gagampan ng maayos sa kanilang pwesto. May kakayahan ang mga manggagawa na magsilbi sa responsableng mga posisyon ng gobyerno at pagmamaliit na isiping hindi ito magagampanan ng mga manggagawa laluna’t kung iisipin mga empleyado ng gobyerno ang araw-araw nagpapagana ng serbisyo publiko

Ang pag-unlad ng anumang bansa ay nasusukat sa tinatamasang mga karapatan ng kanyang mamamayan. Dahil dito dapat na maging espesyal na bahagi ng programa ng gobyerno ang pagbibigay importansya sa panlipunan, pampulitika at pangkulturang mga karapatan ng mga Plilipino.

Sinusuportahan namin ang mga kahilingan ng ibang mga uri at sektor. May dalawang kondisyon ng pagsuporta sa mga kahilingang ito: (1) nagsisilbi ito sa kagyat na interes na pakilusin ang buong mamamayan para ibagsak ang rehimeng Arroyo sa batayan ng pagrereporma sa lipunan; at (2) konsistent ang mga ito sa demokratisasyon ng buong lipunan na kinakailangan para sa malayang pag-unlad ng manggagawa bilang uri.

Batayang Panlipunan, Pampulitika at Pangkulturang Karapatan

Ang sambayanan ay may karapatang mabuhay nang malaya at may dignidad. Ang pagkilala sa mga karapatang ito ay tumgkulin ng gobyerno. Gayundin ang pangangalaga at pagtitiyak sa dignidad ng mamamayan bilang indibidwal at bilang myembro ng komunidad. Tiyakin ang kapasidad sa sariling pag-unlad ng bawat tao. Isabatas ang mga patakaran, batas at mekanismo ayon sa mga unibersal na istandard ng karapatang pantao. Obligasyon ng gobyerno ang pagbibigay ng pinakamataas na antas ng pamumuhay sa pamamagitan ng pagbubuwag sa di-pagkakapantay-pantay sa batayang pang-ekonomiya, pampulitika, lahi at kasarian. Karapatan din ng mamamayan ang tamasahin ang pinakamataas na istandard ng kalusugan at tiyakin ng gobyerno ang sapat na nutrisyon at eradikasyon ng kagutuman.

Kasama din sa batayang karapatan ng mamamayan ang makabuluhang representasyon, partisipasyon, at pagdedesisyon sa mga usapin ng bansa at komunidad, at ang seguridad at privacy ng mga indibidwal at kanilang mga pamilya. Sa lahat ng pagkakataon, dapat garantiyahan at proteksyunan ng gobyerno ang mga karapatan sa malayang pamamahayag at mapayapang pagtitipon.

Pantay na oportunidad na maglingkod sa bayan ng lahat ng kwalipikado. Tiyaking ang pampulitikang kapangyarihan ay hindi monopolyado ng iilan at sagkaan ang mga political dynasty.

Ang soberanya ay nasa taumbayan. Nasa mamamayan ang karapatan para tutulan ang isang despotiko, mapang-api at tiwaling rehimen sa mga paraang konsistent sa pangkalahatang mga prinsipyo ng karapatang pantao.

Rekognisyon sa Karapatan para sa Self-Determination

Dapat itigil ang gera sa Mindanao at Cordillera, gayundin ang militarisasyon sa kanilang mga komunidad. Ang mga katutubo at ang Bangsamoro ay may karapatan sa pagkakapantay-pantay tulad ng ibang Pilipino at hindi dapat maging biktima ng anumang uri ng diskriminasyon. Karapatan nilang mabuhay bilang hiwalay na bansa, kasama ang pagtutol sa klase ng pag-unlad ng bansa sa kanilang pag-iral bilang komunidad. Daanin sa negosasyon ang nagaganap na armadong labanan tungo sa pampulitikang kasunduang nakabatay sa pagkilala sa kanilang karapatang magsarili.

Pagpapalaya sa mga Bilanggong Pulitikal

Ibasura ang mga kasong kriminal na ipinataw sa mga indibidwal na nagsusulong ng kanilang pampulitikang paniniwala. Kung hindi napipinsala ang taumbayan at hindi nasasagkaan ang panlipunang hustisya at progreso, ang anumang paraan ng pagsusulong ng pulitikal na ideolohiya ay dapat kilalanin ng gobyerno. Kagyat na palayain ang mga bilanggo at detinidong pulitikal.

Abot-kaya, Makabuluhan at De-kalidad na Edukasyon para sa Lahat

Ibasura ang Edukasyon Act of 1982 sapagkat ang balangkas nito ay “deregulation” na nagbibigay-laya sa mga kapitalistang edukador na magtakda ng matrikula at iba pang singil, at kung gayon patakbuhin bilang negosyo ang pribadong edukasyon.

Palawakin at palakasin ang pampublikong sistema ng edukasyon mula primarya hanggang kolehiyo. Ipatupad ang itinatadhana ng Konstitusyon, ilaan sa edukasyon ang pinakamataas na alokasyon sa pondo ng gobyerno imbes na sa pambayad-utang.

Isabatas ang “Magna Carta of Students” na gumagarantiya sa academic freedom, sa pag-oorganisa at pagkilos ng mga estudyante para ipaabot sa nangangasiwa ng paaralan o unibersidad ang kanilang mga hinaing, at sa representasyon ng estudyante sa Board of Directors o Board of Regents ng paaralan. Ibasura ang Campus Journalism Act at palitan ito ng batas na totoong nagtatanggol at nagtataguyod sa malayang pamamahayag ng mga mag-aaral.

Pantay na Karapatan at Oportunidad sa Kababaihan, Kabataan, Gays and Lesbians

Ang kabataan ay may karapatan sa espesyal na pagkalinga, edukasyon, kalusugan, at proteksyon sa lahat ng anyo ng pang-aabuso, diskriminasyon, pagsasamantala, katiwalian at mga sitwasyong sumasagka sa kanilang pag-unlad. Ang interes ng kabataan ay dapat maging pangunahin sa mga batas at patakaran ng gobyerno. Ipagbabawal ang child labor, child prostitution and trafficking, at child abuse. At ipagbawal ang paggamit ng mga salitang may bahid ng diskriminasyon gaya ng “illegitimate children”.

Pantay na karapatang sibil, pampulitika, panlipunan at kultural sa mga kababaihan. Proteksyunan sila ng gobyerno mula sa diskriminasyon, pagsasamantala, trafficking, assault, battery at iba pang anyo ng pang-aabuso at karahasan. Pantay na karapatan ng mga kababaihan na kumatawan at mamuno sa pampubliko at pribadong mga institusyon. Burahin ang sexismo at “sexist stereotyping” sa midya, paaralan at iba pang institusyon. Itigil ang diskriminasyon sa “sexual and gender preference”. Ibigay ang karampatang serbisyo sa mga biktima ng karahasan sa kababaihan. Huwag ituring na kriminal ang mga kababaihang biktima ng prostitution at sa halip ay parusahan ang mga kapitalistang nagsasamantala sa kanila.

Kilalanin ang karapatan ng lahat ng mag-asawa, magkarelasyon at mga indibidwal na malaya’t responsableng magpasya sa bilang, agwat at panahon ng kanilang magiging anak. Bigyan sila ng sapat na kaalaman at kaparaanan para dito. Karapatan ng mamamayan ang pinakamataas na istandard ng sexual at reproductive health.

Gayundin, respetuhin ng gobyerno ang pagdedesisyon ng mga magkarelasyon ukol sa reproduksyon. Tiyakin na ito ay walang diskriminasyon, koersyon o karahasan. Isabatas ang Reproductive Health Care Program na gagarantiya sa reproductive rights at reproductive health ng kababaihan. Gawing bahagi ng serbisyo ng gobyerno ang pagbibigay ng libre at ligtas na contraceptive. Ipagbawal ang forced sterilization. Ang sex education at mga usapin ng kababaihan ay ilagay sa kurikulum ng mga paaralan.

Pantay na ligal at panlipunang karapatan sa mga indibidwal na magbuo ng iba’t ibang anyo ng mga relasyon sa loob at labas ng matrimonya o kasal (kasama ang same sex marriage at de Facto relationship). Tiyakin ang karapatan ng kababaihan sa dibersyo, karampatang alimonya at suporta sa mga bata. Kilalanin ang produktibong paggawa ng kababaihan sa loob ng pamilya. Maglaan ng mga serbisyo, programa at rekurso para pagaanin ang mga gawaing bahay at mulatin ang mamamayan sa magkatuwang na responsibilidad ng babae at lalake sa gawaing bahay.

Para sa May-kapansanan

Maglaan ang gobyerno ng ispesyal na proteksyon sa mga may-kapansanan. Karapatan nilang tamasahin ang pantay na oportunidad, kabilang ang serbisyo sosyal, edukasyon, trabaho, rehabilitasyon at social security.

Para sa Senior Citizens

Bigyan ng gobyerno ng preferential treatment ang mga senior citizen. Sila ang bibigyang prayoridad sa social security at health.

Proteksyon sa Kalikasan

Lahat ng ng likhang yaman ay nagmula sa paggawa at kalikasan. Kung kaya’t itataguyod ng gobyerno ang maingat na paggamit, pagpapaunlad at pagpapanatili ng likas-yaman upang tiyakin ang ecological balance at sustenadong tugunan ang mga pangangailangan ng taumbayan. Karapatan ng mamamayan ang malinis, ligtas at sustenadong kapaligirang maaaring pagkunan ng maayos na pamumuhay.

Kung gayon, ipatupad ng gobyerno ang absolute ban sa commercial logging sa mga lugar na deforested kundi man kritikal. Ipagbawal ang dumping ng industrial waste at poisonous substances ng mayayamang bansa sa teritoryo ng Pilipinas. Tuklasin ang mga “renewable sources” ng enerhiya at itaguyod ang tradisyunal na teknolohiyang hindi nakakasira sa kalikasan.

Igiit ang makatarungang kompensasyon sa pagkasira sa kalikasan dulot ng dating mga base militar ng Amerika at multinasyunal na mga korporasyon sa Pilipinas. Balangkasin ang patakaran para sa sustenadong paggamit ng lupa at tubig, komprehensibong waste management, at sa anti-pollution program. Ipagbawal ang pagmimina sa lugar na nasa kritikal na ekolohikal na kalagayan, gayundin ang mga teknolohiyang nakakasira sa kalikasan.

Ang Susi sa Tagumpay ng Aming Mga Kahilingan

Minsan may nagsabi na ang “bawat hakbang ng totoong pagkilos ay mas mainam kaysa sa isang dosenang programa”. Ibig sabihin, hindi sapat ang simpleng ilista lamang ang mga paninindigan at kahilingan nating manggagawa’t maralita. Sapagkat mas matimbang ang totoong pagkilos kumpara sa mga “papel” ng ating plataporma.

Sinumang aktibong kasapi ng unyon at samahan sa komunidad ng maralita ay nakauunawa sa kahalagahan ng pagkakaisa at pakikibaka para kamtin ang ating kahilingan. Karanasan mismo ang nagsasabing hindi makakamit ang mga kahilingan sa isang collective bargaining agreement kung ito ay ililista at ihahain lang ng kapitalista.

Paano ba nagtatagumpay ang isang unyon? Sa pamamagitan ng nagkakaisang paninindigan at pagkilos ng mga kasapi nito. Pagkakaisa at pagkilos. Ito ang susi sa tagumpay ng malawakang reporma sa lipunan at gobyerno na hinahangad ng mga manggagawa.

Hindi totoong tayong mga manggagawa at maralita ay nagsawa na sa rali’t protesta. Sa tindi ng hirap ng buhay dahil sa Globalisasyon, “pumuputok na ang dibdib” natin sa sobrang ngitngit sa bulok na gobyerno. Siguradong ang ngitngit na ito ay sasabog sa tamang pagkakataon.

Kung mayroon man tayong pinagsawaan, ito ay ang mga resulta ng pagkilos na gaya ng Edsa 2, mga pag-aalsang ginamit lang tayo ng karibal na paksyon ng mga elitistang nasa poder para umagaw sila ng kapangyarihan.

Higit kailanman, ngayon na ang panahon para ipakita nating mga manggagawa’t maralita sa sambayanang Pilipino kung alin sa mga uri sa lipunan ang tunay na desidido at totoong may kapasidad na baguhin ang sistema.

Dapat itong patunayan ng ating uri, ang uring manggagawa, hindi lamang sa salita kundi sa gawa. Hindi lang sa pagpapahayag ng mga pagbabagong ating ninanais. Hindi lang para imarka ang kaibhan natin sa elitistang oposisyon. Ang higit na importante ay itatak natin ang nagkakaisang pagkilos ng uring manggagawa para maipagtagumpay ang kahilingan ng uri at bayan. #

Teachers Presented Demands to DepEd

Teachers’ Dignity Coalition

“Unity of Teachers to Regain the Dignity of Teaching Profession”
SEC Registration Number: CN 2007-10645
12 Retales corner Joaquin St., T. S. Cruz Subd.,
Quirino Highway, Baesa, Quezon City
Hotline: (02)3853437 • Telefax (02)4543571
Mobile: 0920-5740241/ 0920-4142614
Facebook Account: Teachers’ Dignity
Email: teachersdignity@yahoo.com.ph
Website: www.teachersdignity.com

PRESS RELEASE
31 May 2010


Reference: Benjo Basas, National Chairperson 0920-5740241/ 3853437
Emmalyn Policarpio, Spokeperson 0908-9933045

TEACHERS PRESENTED SOME DEMANDS TO DEPED

The Department of Education (DepEd) seemingly prepared everything for the reopening of classes on June 15. The Brigada Eskuwela, the traditional schools maintenance week program had been successful in almost all areas. The DepEd has reiterated its enrolment policies such as the “No Collection,” “No Refusal,” “No ID and No Uniform” policies among others and had explained it on public. The department also waged a campaign against the Jejemons, a text-internet subculture among the youth.

However, many teachers are still in field collecting information for the 2010 Census of Population and Housing (CPH); some are still waiting for the full payment for their arduous tasks during the first automated elections last May. All of them are hoping that on July 1, 2010, the DBM will release the second tranche of their salary increase under the Salary Standardization Law 3 (SSL of 2009).

The TDC felt that the DepEd might overlook the teachers’ welfare while it is pre-occupied with other matters of education and preparations for the class resumption. While cognizant of the fact that most of the problems of public education system stem from insufficient allocation of budget and national policies on education which need to be overhauled, the TDC challenges DepEd on some demands of the teachers. These are demands that would complement the realization of DepEd’s plan for coming school year, are doable and within the powers of the DepEd:

1. Allocation of greater budget for school maintenance and operation to enforce the “no collection policy”

The DepEd has been very strict on the implementation of no collection policy in all public elementary and secondary schools and identified several fees that are authorized but voluntary. The voluntary nature of this collection did not spare even the PTAs. The TDC is in support of this policy, it only upholds the government’s commitment to deliver free education to its citizens. However, we challenge the DepEd and the entire government as well to allocate funds for the needed maintenance and operation of all schools.

• The recipient organizations of those voluntary collections (Anti-TB, BSP/GSP, Red Cross and PTA) shall assign their personnel to collect the payment and liberate the teachers from any collection

• In most of schools, not only in remote areas but in Metro Manila as well, utility workers or even guards are paid not by the DepEd or the LGU but by the PTA.

• The production cost of review and test materials and the purchase of cleaning materials in each classroom should be funded by the government.

• Some schools enforce the collection of these “authorized voluntary contributions” or even those that are not authorized like tickets etc. in a manner that they appear to be pre-requisite for enrolment or requirement for the release of records.

• In some cases, teacher-advisers of students who failed to settle these contributions are being made liable for such.

2. Clarification on the “No ID and No Uniform Policy”

The DepEd must establish a clear-cut rule on the imposition of “No Uniform and No ID Policy.” The acceptability of fashion or clothes the learners wear must be properly established.

• In urban areas, the policy might be detrimental to the safety and security of the children and school personnel.

• Does it mean we would allow even the Jejemon fashion? The youth subculture of texting and use of internet and even fashion which the DepEd discouraged.

• The school is a training ground for the children’s good manner, proper conduct and discipline. Perhaps the policy might run contrary to this purpose.

3. Class sizes

The minimum class size set by the DepEd is 15 and the maximum is 60 per classroom. Previously, the DepEd’s official class size was 45 during Sec. Abad’s term and 50 during Sec. Lapus’ incumbency. The maximum threshold of 60 students per class might be abused in the field. It gives some administrators the legal and technical alibi to compress the learners at the expense of the teachers’ welfare and the quality of learning process. The problem of overcrowding could be addressed through the creation of more teacher-items, construction of more school buildings or creation of more public schools in densely populated areas.

4. Protection of the rights and welfare of the locally-paid teachers

It is quite disappointing that the epidemic of contractualization has penetrated the public education system through the so called “locally-paid teachers.” They are the teachers of the same training, qualification, job description but often with more amount of work but less amount of compensation than their counterpart DepEd or nationally-paid teachers. They are also called LSB teachers or Local School Board teachers. The source of their salary is the respective school boards of the municipal, city or province.

The DepEd must strictly observe the provision of RA 4670 or the Magna Carta of Public School Teachers, Section 17 of which states that “The salary scales of teachers whose salaries are appropriated by a city, municipal, municipal district, or provincial government, shall not be less than those provided for teachers of the National Government.” Unfortunately, many locally-paid teachers are receiving less, in salaries and other benefits (in case there is such) than their nationally-paid colleagues.

LSB teachers are the most exploited among the teachers in public education system, aside from minimal compensation and uncertain job tenure they are forced to be docile and submissive in the hopes that someday they will be rewarded the much-contested permanent item.

• The DepEd must compel the LGUs to enforce the provision of Magna Carta on the compensation of the LSB teachers.

• There must also be a policy on hiring which gives due consideration to the incumbent LSB teachers in assigning permanent teaching positions from the national government.

Gobyerno ng Masa hindi ng mga trapo at elitista

Gobyerno ng Masa
hindi ng mga trapo at elitista

Gugunitain natin ang Mayo Uno sa taong ito sa gitna ng nagsasalimbayang pangangampanya ng mga kandidato para sa pwesto sa gobyerno mula konsehal ng bayan hanggang pangulo sa Malakanyang. Lahat ay nangangakong sila ay magiging matinong lingkod ng bayan kapag nahalal, lalabanan ang kurapsyon, tatapusin ang kahirapan, magiging tapat na kakampi ng mahihirap at kung anu-ano pang linya ng pagpapahayag na nag-i-enganyong sila ay iboto ng mamamayan.

Kasinungalingang lahat! Wala sa sino man sa mga tradisyunal na kandidato at partidong nangangampanya ngayon ang may kakayanang mabago ang kalagayan ng mga manggagawa, nang dumaraming bilang ng mga maralita at ng masang anakpawis. Sapagkat, ipagpag mo man ng ilang beses ang kanilang plataporma ay di mo makikita ang pagtuligsa sa kapitalistang sistema bilang syang pinag-uugatan ng kahirapan at kaapihan ng masa ng sambayanan.

Ni ang pagsuporta sa mga ipinapanawagang reporma upang maibsan man lamang ang hirap na dinaranas ng mamamayan ay di nila magawa. Wala ni isa sa mga kandidatong presidente ngayon ang nagsasalita laban sa problemang kontraktwalisasyon, demolisyon, oil deregulation law, pribatisasyon, liberalisasyon at sa automatic appropriation. At lalong wala sa mga “prominenteng partido” ang nagpapanukala na baligtarin na ang Neo-liberal na patakarang pang-ekonomiya na isinalaksak sa ating bayan ng mga dambuhalang kapitalista sa daigdig.

Ang mga nabangit na usapin sa itaas ang ekspresyon ng kapitalistang pagsasamantala sa mga manggagawa at mamamayang Pilipino. Ito ang dahilan kung bakit lumiit na nang todo ang bilang ng mga regular na manggagawa, lumaganap ang mga manggagawang kontraktwal na kapos sa sahod, benepisyo, di tuloy tuloy ang trabaho at wala halos karapatan. Ito rin ang dahilan ng walang awang pagwasak sa mga tahanan ng mga kapatid nating maralita at pagkasadlak sa kagutuman at kaapihan ng maraming mamamayan sa lunsod man o kanayunan.

Kaya’t ang kawalan ng tindig sa mga isyung ito ng mga kandidato ngayon sa pagkapresidente at ng kani-kanilang partido ay ebidensya na walang mapapakinabang ang masa ng sambayanan sa eleksyong ito, sino man sa kanila ang manalo.

Ang mas masama, ang mismong inaasam ng mamamayan na mapalitan na si Gloria Arroyo ay di pa rin syento por yiento, dahil hanggang sa ngayon wala pa ring tigil ang kampo ni Arroyo sa pagmamaniobra para makapanatili sa pwesto. Maugong ang usapin ng Failure of Election! Ang secret deal ng kampo ni Villar at Arroyo (Villaroyo) kasabay ng nabubulgar na mga maniobra bilang paghahanda sa malawakang pandaraya, bago at sa aktwal na halalan.

Anu’t ano man ang kalalabasan, matuloy man o hindi ang eleksyon, walang mapapala ang masang Pilipino. Dahil ito ay labanan lamang sa pagitan ng mga elitistang partido! Kaya’t iikot lamang sa sirkulo ng makakapamayaning partido ang anumang yamang lilikhain ng sambayanan sa darating na anim na taon. Hindi malulutas ang kurapsyon. Hindi malulutas ang kahirapan at ang kaapihang kinasasadlakan ng sambayanan.

Magiging katulad lang sila ng 14 na nagdaang mga presidente at partido na namuno sa gobyerno. Natapos ang kani-kanilang termino nang hindi naresolba ang problema bagkos ay lumala pa. Ito’y sapagkat laban sa kanilang interes, laban sa interes ng kanilang pamilya at laban sa interes ng mga kasapi ng kanilang partido ang totoong solusyon sa problema ng masang Pilipino.

Laban sa kanilang interes na pataasin ang sahod ng mga manggagawa, ipamahagi sa mga magsasaka ang malalawak na lupaing kanilang pag-aari, itigil ang demolisyon, itigil ang oil deregulation law, itigil na ang pagbabayad sa maanomalyang utang sa mga dambuhalang bangko at institusyong pampinansya at ipwesto ang mga lider ng masa sa gobyerno at hindi ang mga elitista. Ito ang panimulang solusyon para sa pagbabago na kailanman ay di nila gagawin.

Hindi sila kundi tayo ang may pinakamatibay na dahilan upang isulong ang pagbabago. Ito ay magagawa natin sa pamamagitan ng pagpapalawak at pagpapalakas ng ating sariling partido, ng pagpaparami ng mga kasapi ng ating partido na uukupa ng pwesto sa loob ng gobyerno at ng ating tuloy-tuloy na pakikibaka para wakasan ang elitistang pulitika at itayo ang Gobyerno ng Masa.

Lumahok sa ating pagkilos sa Mayo Uno. Gamitin natin ang araw na ito upang irehistro ang ating sariling agenda, ang ating totoong kahilingan para sa kagalingan ng masang manggagawa at maralita.

Mabuhay ang uring manggagawa! Mabuhay ang masang anakpawis!

BMP-KPML-SUPER-MELF-PMT
Abril 19, 2010

Hinggil sa Pagbubuo ng MASO

HINGGIL SA PAGBUBUO NG MANUNULAT NA MANGGAGAWA
PARA SA SOSYALISMO (MASO)

Rationale

Kulang na kulang ang mga propagandista para ipatagos sa malawak na masa ang mga isyu't kahilingan ng mga manggagawa. Kaya ang nangyayari, ang mga manggagawa'y laging dehado at naaapi sa kanilang pakikibaka para sa kanilang karapatan sa hanapbuhay at serbisyong panlipunan.

Dahil sa kakulangang ito ng mga manunulat na kakampi ng mga manggagawa sa laban, kinakailangan nating magpalawak at mag-organisa ng mga may kakayahang magsulat sa mga pabrika, unyon at mga komunidad na inuuwian ng mga manggagawa, Maraming manunulat na manggagawa sa mga lugar na nabanggit ngunit di nahahasa dahil wala silang mapagsulatan at wala silang gabay kung saan, para kanino at para saan sila magsusulat.

Bilang mga mulat na manggagawa, naninindigan tayo sa katotohanan, karapatan at tungkuling ilantad ang mga pangyayari at nangyayari sa mga manggagawa sa kasalukuyang lipunan. Materyalista ang ating paraan ng pagsusuri. Ang mga kongklusyon natin ay laging nagmumula sa materyal na batayan, sa sapat at kongkretong imbestigasyon. Hindi tayo nanghuhula ng datos, at lalong hindi nag-iimbento. Kasabay nito, malinaw tayong naninindigan para sa kapakanan ng mga inaapi't pinagsasamantalahan.

Kaya habang lumalawak ang ating hanay, mas kakailanganin natin ang mahusay na makinarya (sa tao, pasilidad, at teknolohiya) para sa mas mabilis na pagsasagawa ng ating mga propaganda. Nariyan ang pangangalap ng datos, pagsusulat, pag-eedit, pagle-layout, pagtitiyak ng pinansya, pag-iimprenta ng mga polyeto't dyaryo, pamamahagi, at pangangalap ng feedback. Dapat nating alalahanin ang magkakambal na problema ng produksyon at distribusyon ng ating mga polyeto at dyaryong nagagawa. Hindi dapat mangyaring natatambak lamang sa isang sulok ang ating mga polyeto't pahayagan nang walang kumukuha. Kaya dapat na maging episyente rin sa paggampan ng trabaho ang ating mga propagandista.

Ang kalagayan ng ating gawaing propaganda ay mailalarawan sa mga sumusunod:

BURGIS NA PROPAGANDA VERSUS SOSYALISTANG PROPAGANDA

1. Para sa mga kapitalista't naghaharing uri sa lipunan VERSUS Para sa uring manggagawa at sa masang anakpawis
2. Sila ang may-ari ng mga kagamitan sa produksyon VERSUS
Ang kanilang tanging pag-aari'y ang kanilang lakas-paggawa
3. Kontrolado ng mga naghaharing uri ang mass media, tulad ng dyaryo, radyo at telebisyon
VERSUS Ang mga nagagamit ay sariling diskarteng media, press statements at press releases
4. Libu-libong dyornalista't manunulat ay empleyado ng naghaharing uri
VERSUS Kaunti ang manunulat at may dyaryong hindi lumabas sa tamang oras dahil sa kakulangan ng pondo
5. Pawang mga nakapagtapos at propesyunal ang mga propagandistang burgis at suportado pa sila ng maayos na makinarya at mabilis na tknolohiya para magampanan ng mahusay ang gawaing propaganda
VERSUS Karaniwa'y di nakakuha ng pormal na kurso sa dyornalismo o masscom ang naglilingkod sa uring anakpawis bilang propagandista, at kulang pa sa kagamitan at pamasahe para makakuha ng mga impormasyong gagamitin sa propaganda
6. Ang burgis na propaganda ay gamit ng kapitalista't naghaharing uri sa lipunan upang idepensa ang kapitalismo at sarili nilang interes VERSUS Ang sosyalistang propaganda ay gamit ng uring manggagawa at anakpawis upang ipahayag ang katotohanan ng nangyayari sa lipunan
7. Diverts attention - using superstitions, religion, telenovela, basketball, atbp. VERSUS Presents truth - using logical proof and arguments
8. Hindi sinasagot at inililihis sa masa ang tunay na dahilan ng mga nangyayari sa lipunan VERSUS Ipinapakita ang tunay na nangyayari sa mga pabrika't komunidad ng maralita
9. Survival of the fittest VERSUS Survival of the humankind
10. Karangalan para sa mga burgis na manawagan ng kumpetisyon VERSUS Karangalan para sa uring manggagawa't maralita ang manawagan ng kooperasyon
11. Ang dulot ng kumpetisyon ay paglalaban-laban, pagkakawatak-watak at pagiging makapera VERSUS Ang dulot ng kooperasyon ay pagtutulungan, pagkakaisa at pagiging makatao
12. Ang programa ng burgis na propaganda ay nakatuon upang palaganapin ang globalisasyon
VERSUS Ang programa ng sosyalistang propaganda ay ipakita sa uring manggagawa't anakpawis ang kanilang makauring interes
13. Ang burgis na propaganda sa esensya ay propaganda ng naghaharing uri VERSUS Ang sosyalistang propaganda sa esensya ay propaganda ng uring manggagawa
14. Instrumento ng supresyon VERSUS Instrumento ng rebolusyon

Ito ang eksaktong layunin ng sosyalistang propagandista: ang dalhin sa masa ang mapagpalayang kaisipan ng proletaryo (uring manggagawa) at imulat sila sa sosyalismo. Inihahanda ng propagandista ang masa sa pakikibaka para sa kanilang sariling interes hanggang sa pagtatayo ng sosyalistang lipunan.

Ang BMP bilang sosyalistang sentro ng manggagawa ay dapat magpakahusay sa gawaing propaganda. Dapat itong makapagsanay ng mga manunulat, makata, mga may kaalaman sa pagpipinta, paggawa ng kanta at iba pang may kinalaman sa gawaing propaganda.

MGA MUNGKAHING DAPAT GAWIN:

1. Tukuyin ang mga manunulat na manggagawa mula sa mga pabrika, unyon, at komunidad na may kasanayan, kahit di pa gaanong nahasa, sa gawaing pagsusulat, at kulumpunin ang mga ito, pulungin, at gawan ng plano.

2. Maglabas ng dyaryo buwanan bawat erya o bawat lokal na organisasyon ng manggagawa upang maging daluyan ng mga talento ng mga manunulat sa mga pabrika at unyon, at komunidad. Ang pagpopondo nito'y dapat planuhin ng mga lider-manggagawa sa mga pabrika at unyon o ng mga lokal na organisasyon ng manggagawa. Maaaring maglabas ng buwanang pahayagan, isang back-to-back na bond paper size na dyaryo, news print, at isang ream (500 kopya) bawat isyu.

3. Pagbubuo ng Manunulat na Manggagawa para sa Sosyalismo (MASO), [ang pangalan ng samahang ito’y mungkahi lamang at maaari pang mabago] bilang unang hakbang sa pagkulumpon ng mga manunulat na manggagawa sa mga pabrika, unyon, at komunidad. Ang oryentasyon nito ay sosyalistang propaganda, kaya nararapat na may kaalaman sila, hindi lamang sa pagsusulat, kundi sa pang-ideyolohiyang kaalaman, lalo na sa pag-unawa sa takbo ng lipunan at sa tunggalian ng mga uri. Ang MASO ay sa ilalim ng gabay ng BMP.

4. Gamiting behikulo ang publikasyong OBRERO, at iba pang dyaryo ng manggagawa sa pabrika, para sa treyning at pag-oorganisa ng mga manunulat na manggagawa.

5. Tutukan ang gawaing pagrerekrut ng mga manunulat mula sa mga pahayagang pangkampus, anak man sila ng manggagawa o hindi, upang sanayin at gawing sosyalistang propagandista ng kilusang manggagawa.


Sinulat ni Greg Bituin Jr.
Pebrero 17, 2010